اخلاق ديگريِ لويناس و دلالت هاي آن در تعليم و تربيت

زمينه: فلسفه ي سوژه محورِ مدرن كه در آن همه چيز را به كليّت تقليل مي دهد، پاسخگوي اخلاق در حال حاضر نيست؛ فلسفه اي كه »ديگري « را به »من « كاهش داده و يا از قلمرو شناخت خارج مي سازد و تفاوت ها را ناديده مي گيرد. لويناس به عنوان فيلسوفي كه دغدغه »ديگري « دارد براين باور است كه كه سوژه اي نيست كه نياز به شناختن باشد و »ديگري « پيشاپيش »من « است و به جاي درك شدن، لمس مي شود. اين نگاه فلسفي به »ديگري « در ساختارهايي كه در آن تقليل »غير « به »همان « امكان بروز دارد، نمود عياني دارد كه تعليم و تربيت يكي از اين ساختارهاست. نتيجه گيري: همواره دانش آموز در نظام هاي آموزشي به عنوان ديگري لحاظ شده و تقليل آن به »همان « باعث شكل گيري روابطي بين معلّم و دانش آموز شده است كه »غيّريت « او را تقويت كرده است. همچنين ساير اركان آموزش و پرورش نيز به نوعي در جهت فربه كردن اين فضا گام برداشته اند؛ از جمله نظام برنامه ريزي درسي. نظام برنامه ريزي درسي با ايجاد ساختاري كه در آن برخي مطالب، قابل ارائه و برخي ديگر حذف شده اند، در راستاي كليت بخشيدن كه برآمده از نگاه توتاليتاريستي است عمل كرده است. نگاه لويناسي به اخلاق در تعليم و تربيت در پي ارتباط معلم با دانش آموز به عنوان چهره، برنامه درسي مبتني بر توجه به حاشيه رانده شده ها و تفاوت هاي فردي، ايجاد فضاي ديالكتيك وار در فرايند تدريس و ارتقاء عدالت از طريق آموزش مي باشد