تبيين جايگاه راهبردي پارك فناوري پرديس در توسعه اقتصاد دانش‌بنيان كشور

پارك‌هاي علم و فناوري، به عنوان يك سازمان و با هدف افزايش ثروت در جامعه از طرف متخصصان حرفه‌اي مديريت مي‌شوند تا جريان دانش و فناوري را ميان دانشگاه‌ها، مؤسسه‌هاي تحقيق و توسعه، شركت‌هاي خصوصي و بازار به حركت درآورند. اين پارك‌ها از طريق مراكز رشد، سازمان‌هاي نوآور را تقويت و فرايندهاي زايشي را تسهيل مي‌كنند و به عنوان محيطي عمل مي‌كنند كه در آن واحدهاي تحقيقاتي مستقل يا وابسته به سازمان‌ها و صنايع، مجتمع شده و زير پوشش و حمايت قرار ‌گيرند تا به خلاقيت و نوآوري بپردازند. مأموريت نهايي اين پارك‌ها هماهنگ كردن نتايج به دست آمده از پژوهش‌هاي دانشگاهي با نياز‌هاي صنعت در جهت پُر كردن خلأ رابطه صنعت و دانشگاه مي‌باشد و اين امر درنهايت به تجاري‌سازي دانش منجر خواهد شد. بنابراين با توجه به اين كاركردها، شكل‌گيري و توسعه بسياري از پديده‌هاي نوظهور فناوري از درون اين پارك‌ها به وقوع مي‌پيوندند و دولت‌ها مي‌كوشند با ايجاد محيطي مناسب، شرايط كار و فعاليت را براي شركت‌هاي كوچك و متوسط و جذب شركت‌هاي بين‌المللي مبتني بر فناوري فراهم كنند. در ايران نيز در سال‌هاي گذشته اين پارك‌ها گسترش چشمگيري يافته و در شرايطي كه كشور با تحريم‌هاي يك جانبه مواجه بوده، توانسته‌اند نقش تأثيرگذاري در استفاده از دانش و فناوري بومي ايفا نمايند. در اين راستا هدف از مقاله حاضر پرداختن به اهميت و كاركردهاي اصلي پارك‌هاي علم و فناوري در دنيا و همچنين ايران مي‌باشد. در ادامه با توجه به نقش پارك فناوري پرديس به‌عنوان بزرگ‌ترين و مهم‌ترين پارك فناوري كشور در توسعه اقتصاد دانش‌بنيان و همچنين جايگاه راهبردي آن در زيست‌بوم نوآوري، مورد بررسي قرار گرفته است.