تأثير كاركنان نامرئي بر سلامت رواني و نقش ميانجي ارتباط گريزي در دانشگاه علوم پزشكي رفسنجان

مقدمه: عدم سلامت رواني به عنوان يكي از موضوعات مورد توجه سازمان‌ها، مي‌تواند اثرات مخربي براي افراد و سازمان به همراه داشته باشد. طبق مطالعات، نامرئي بودن و ارتباط گريزي كاركنان مي‌تواند اثر منفي بر سلامت رواني داشته باشد. هدف اين پژوهش، بررسي تأثير كاركنان نامرئي بر سلامت رواني با توجه به نقش ميانجي ارتباط گريزي در دانشگاه علوم پزشكي رفسنجان بود. روش بررسي: مطالعه حاضر، مطالعه‌اي توصيفي تحليلي بود كه به صورت مقطعي در سال ۱۳۹۸ بر روي ۲۷۶ نفر از كاركنان ستادي دانشگاه كه به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي انتخاب شده بودند، انجام شد. جمع‌آوري داده‌ها از طريق سه پرسشنامه انجام شد. براي تحليل آماري، از مدل‌سازي معادلات ساختاري و نرم‌افزارهاي SPSS نسخه ۲۳ و Amos نسخه ۲۰ استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين امتياز كل متغير كاركنان نامرئي ٢/٢٢، سلامت رواني ٣/٥٥ و ارتباط گريزي ٢/٤٧ به دست آمد. متغير كاركنان نامرئي بر سلامت رواني (ضريب مسير ٠/١٠٠ و ٠/١١٧=P) تأثير نداشتند اما متغير كاركنان نامرئي بر ارتباط گريزي (ضريب مسير ٠/٧٤٣ و 0/001 =‌P) تأثير مستقيم داشتند. همچنين، ارتباط گريزي بر سلامت رواني (ضريب مسير ٠/٨٨١ و 0/001=P) تأثير معكوس داشت. بحث و نتيجه‌گيري: مديران دانشگاه براي ارتقاي سلامت رواني، بايد ارتباطات مؤثر بين كاركنان را در محيط كار مورد توجه قرار دهند. همچنين، براي كاهش كاركنان نامرئي، مديران بايد براي اين افراد ارزش قائل شده و آن‌ها را در محيط كار نايده نگيرند و از تجربه آن‌ها در امور مختلف استفاده نموده و قدردان زحمات آن‌ها باشند.