مشروعيت فعاليت‌هاي موشكي جمهوري اسلامي ايران در آيينه قطعنامه‌هاي شوراي امنيت سازمان ملل متحد

شوراي امنيت سازمان ملل قدرتمندترين نهادي است كه تاكنون در عرصه بين‌الملل ايجاد شده است. وجود و قدرت اين نهاد آنچنان كه در منشور ملل متحد آمده، ضامن بقاي تماميت جامعه بين‌المللي است. اين نهاد كه ضمنا سياسي‌ترين ركن ملل متحد نيز قلمداد مي‌شود، ممكن است در تصميم‌گيري‌هاي خود تحت‌تاثير ملاحظات سياسي، اقدام به صدور قطعنامه‌هايي نمايد كه ناقض حقوق بين‌الملل و احيانا قواعد آمره باشد. چندي است فعاليت‌هاي موشكي كشورمان به يكي از چالش‌هاي سياست خارجي تبديل شده است؛ تا جايي كه در قطعنامه‌هاي شوراي امنيت، در خصوص فعاليت‌هاي اتمي ايران طي موادي به آن پرداخته شد و در گفت‌وگوهاي ايران و شش قدرت جهاني در موضوع اتمي نيز بخشي از مذاكرات را به خود اختصاص داد. نوشتار حاضر مشروعيت فعاليت‌هاي موشكي جمهوري اسلامي ايران را ذيل قطعنامه‌هاي اخير شوراي امنيت با روش تحليلي توصيفي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي، اسناد سازمان ملل، مقالات و سايت‌هاي معتبر علمي و مصاحبه مقامات ارشد وزارت امور خارجه و تيم مذاكره كننده هسته‌اي بررسي نموده است. در بخش اول اين مقاله اعتبار تصميمات فصل هفتمي شورا با توجه به منشور ملل متحد مورد نقد قرارگرفته و در بخش دوم با بررسي بندهاي مرتبط با فعاليت موشكي در قطعنامه 2231، اين نتيجه به دست آمده كه قطعنامه محدود كننده فعاليت‌هاي موشكي ايران است.