«معرفت‌شناسي» و «اخلاق شك گرايي» در نسبت با «صورت زندگي» از منظر ويتگنشتاينِ كاول

از منظر ِكاول نسبت ميان «ارزش هاي اخلاقي» و «امرواقع»، از رهگذر معيارهاي گرامريِ ويتگنشتاين، از يك طرف، عقلانيت پذير نيستند و از طرف ديگر، اين «ناتوانيِ» حل و فصل مسائل مربوط به وجود معيارهاي گرامري اخلاقي، به هيچ‌وجه معقول نيست، ادعاي دسترسي به عينيتِ صرف در مباحث اخلاقي هم از همين منظر، بي‌معناست و مفهوم نيست، چون امكانِ منطقي چنين موفقيتي فراهم نيست كه بگوييم انسان از انجام آن ناتوان است يا تواناست. به عبارتي اين امكان طبيعي كه به روشي عقلاني نظير علم و منطق به مسائل مربوط به قضاوت‌هاي اخلاقي، بپردازيم، وجود ندارد و از همين رهگذر مسائل اخلاق، عقلانيت پذير نيستند. از منظر ويتگنشتاين كاول، «معنا» از درون «صورت خاص زندگي» و حينِ كاربرد «بازي زباني» مربوط به آن درعمل، پديدار مي‌شود، يعني در مسيروفرآيند پاسخگويي به يك درخواستِ اخلاقي، انسان موردِ نظر ويتگنشتاين، در موقعيت‌هاي مشخص، بسته به شرايط، با منظور و قضاوت ارزشي، به آن واقعيت واكنش اخلاقي نشان مي‌دهد، بنابراين از نظر او، ما قبل از كاربردِ معنادارِ مفاهيم اخلاقيِ زباني در عمل و حين يك كاربرد خاص، معنا نداريم.