روابط ساختاري ويژگي‌هاي شخصيتي و رضايت از زندگي: نقش ميانجي هدف‌هاي زندگي و عاطفۀ مثبت و منفي

هدف اين مطالعه، بررسي روابط ساختاري ويژگي‌هاي شخصيتي و رضايت از زندگي با نقش ميانجي عاطفۀ مثبت و منفي و هدف‌هاي زندگي بود. جامعۀ آماري اين پژوهش را همۀ افراد بزرگسال منطقۀ 6 شهر تهران در سال 1395تشكيل مي‌دهند. شركت‌كنندگان شامل 400 نفر (241 زن و 156 مرد) بودند كه با روش نمونه‌گيري تصادفي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. همۀ آنها پرسشنامه‌هاي عاطفۀ مثبت و منفي، رضايت از زندگي، پرسشنامۀ پنج عامل بزرگ شخصيت و هدف‌هاي زندگي را تكميل كردند. مدل فرضي با تحليل مسيرْ آزمون شد. يافته‌ها نشان داد توافق‌پذيري، تجربه‌گرايي، برون‌گرايي و وجدان‌گرايي رابطۀ مثبت و معناداري با هدف‌هاي دروني و عاطفۀ مثبت داشتند. درواقع هدف‌هاي دروني و عاطفۀ مثبت در رابطۀ ميان اين متغيرها با رضايت از زندگي نقش ميانجي داشتند و بر آن اثر مستقيم مي‌گذاشتند؛ اما عواطف منفي و هدف‌هاي بيروني نقش ميانجي نداشتند و بر رضايت از زندگي اثر مستقيم نداشتند. همچنين، از بين ويژگي‌هاي شخصيتيْ برون‌گرايي و روان‌رنجوري بر رضايت از زندگي اثر مستقيم داشتند. روان‌رنجوري بر رضايت از زندگي اثر غيرمستقيم نداشت. 21درصد واريانس رضايت از زندگي توسط مدل پيش‌بيني مي‌شد؛ درنتيجه مي‌توان گفت توجه به هدف‌هاي دروني و عاطفۀ مثبت در رابطۀ ميان ويژگي‌هاي شخصيتي با رضايت از زندگي بسيار مهم است.