تحليل عوامل جداييگزيني اجتماعي-فضايي در شهر اصفهان

Socio-Spatial Segregation Factors in Isfahan

جداييگزيني باعث پيدايش آشوب هاي شهري و چالش ميان گروه‌هاي اقليت مي‌شود. نظريه «حق به شهر» هنجاري جهت كاهش گسستهاي شهري است. هدف پژوهش حاضر تبيين ميزان و شدت جداييگزيني اجتماعي-فضايي در شهر اصفهان است. اين پژوهش از روش كمي كمك گرفته است و با استفاده از فرمول دونكن و نرم افزار جي.آي.اس و با شاخص‌هاي شغل، مهاجرت و سواد، به شناسايي ميزان جداييگزيني اجتماعي-فضايي و محلهاي بروز آن در شهر پرداخته است. جداييگزيني متغيري وابسته به طرد اجتماعي است و سنجش آن از طريق طرد اجتماعي انجام ميشود. براي اين سنجش از شاخصهاي اقتصادي (شغل)، فرهنگي (زبان) و سياسي (تمايلات سياسي) و نيز شاخصهاي جايگزين استفاده ميشود. در پژوهش حاضر اين سنجش با استفاده از آمار سرشماري سال 85 و 90 مركز آمار و در مقياس حوزه بلوك در محدوده رسمي شهر اصفهان انجام گرفته است. نتايج نشان مي‌دهد كه پارامترهايي چون بي‌سوادي، بيكاري و مهاجرت از عوامل جداييگزيني در برخي محلات (همچون طوقچي، خيابان لاله، زينبيه و عاشق اصفهاني) است و همچنين ساكنان ده ساله و بيشتر در مركز شهر و محلات ثروتمندتر مستقر هستند. در گام بعدي از روش قياس استفاده شده است و نتايج به دست آمده از فرمول دونكن با مطالعه مشابه در پاريس مقايسه شده است. نتايج حاكي است كه شهر اصفهان ساختار فضايي نسبتا منسجمي دارد و در نسبت با پاريس كمتر دچار گسست اجتماعي-فضايي است. گام سوم پيشنهاد استراتژيهاي طراحي شهري است كه با توجه به وضعيت گسست اجتماعي-فضايي اصفهان ماهيتي پيشگيرانه دارند و در راستاي كاهش جداييگزيني در شهر عمل ميكنند.

فاقد چكيده لاتين