بررسي نمادها و خاستگاه آن‌‌ها در ديوان ظهير فاريابي

شاعران با كمك نماد، به بيان مفاهيم انتزاعي و ذهني خود مي‌پردازند. به‌طور معمول مفاهيمي كه بيان آن‌‌ها دشوار و گاه غيرممكن است، در قالب نمادها، قابل بيان مي‌‌گردند، از اين رو، نماد مقوله‌‌اي ملموس و عيني است كه مي‌‌تواند مباحث ذهني و غيرملموس را قابل درك كند. ظهير فاريابي از زمره شاعراني است كه در شعر خود از نمادهاي متعدد- كه داراي خاستگاه‌هاي متنوع هستند- براي بيان مفاهيم ذهني خود سود جسته است. در اين پژوهش، انواع نمادهاي ديوان ظهير، شناسايي و استخراج شده است و خاستگاه آن‌‌ها مورد بررسي قرار گرفته است. ظهير براي مدح ممدوحان خود از انواع نمادهايي -كه خاستگاه گياهي، آييني، حيواني، تاريخي، اسطوره‌‌اي و فلكي دارند- استفاده كرده است. همه اين نمادها، براي بيان مفاهيم انساني، از قبيل: علو مرتبه، برتري، شجاعت و توانمندي، برجستگي، سركشي، لطافت و نشاط و غيره، به كار گرفته شده است.