مقايسه اختلال كاركرد جنسي در زنان مبتلا به سرطان پستان و زنان عادي در شهر بوشهر

مقدمه: پايين تر بودن ميانگين سني سرطان پستان در زنان ايراني از يك سو و افزايش بقاي اين گروه از سوي ديگر نشان دهنده ضرورت پرداختن به جنبه هاي مختلف سلامت و كيفيت زندگي آنان از جمله كيفيت زندگي جنسي آنان مي باشد. اولين قدم براي توجه به اين مهم آگاهي از وسعت اين مشكل در مقايسه با زنان سالم مي باشد. پژوهش حاضر با هدف مقايسه اختلال كاركرد جنسي در زنان زنان مبتلا به سرطان پستان و زنان عادي انجام گرديده است. روش بررسي: مطالعه حاضر توصيفي-تحليلي در سال 1398 در شهر بوشهر انجام شد. 46 زن متأهل مبتلا به سرطان پستان به روش تمام شماري كه حداقل 3 ماه از آخرين دوره شيمي درماني آن ها گذشته بود و 100 زن سالم متأهل به صورت آسان وارد پژوهش شدند. جمع آوري داده ها شامل فرم مشخصات دموگرافيك و ايندكس كاركرد جنسي زنان بود. از آمار توصيفي و آزمون هاي تحليلي تي مستقل، مجذوركا و رگرسيون لوجستيك براي تحليل استفاده شد. يافته ها: يافته هاي اين پژوهش نشان داد شانس اختلال در حيطه هاي مختلف كاركرد جنسي شامل تمايل جنسي (0.002=P و 7.145=OR)، انگيزش جنسي (0.006=P و 3.898=OR) مرطوب ماندن ناحيه تناسلي حين نزديكي (0.001 P و 4.88=OR)، ارگاسم (0.018=P، 2.937=OR) و رضايت از رابطه جنسي (0.001 P و 5.287=OR)، در زنان مبتلا به سرطان پستان بيشتر از زنان سالم شركت كننده در پژوهش مي باشد. همچنين شانس اختلال كاركرد جنسي كل در مبتلايان به سرطان پستان بيش از زنان سالم بود (0.001 P و 11.492=OR). دو گروه از لحاظ درد هنگام نزديكي اختلاف آماري معني دار نداشتند (0.1=P). نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه شانس اختلال كاركرد جنسي در زنان مبتلا به سرطان پستان به طور معني داري بالاتر از زنان غيرمبتلا مي باشد. در زنان مبتلا به سرطان پستان علاوه بر پرداختن به درمان سرطان، بايستي برنامه ريزي براي درمان عوارض ناشي از آن؛ ازجمله اختلال كاركرد جنسي انجام شود.