تحليل گفتمان انتقادي خطبه‌هاي علي (ع) در جريان بيعت عمومي

نظريه گفتمان انتقادي، بافت متني رادر كنارعوامل بيروني دخيل در توليد متن(بافت موقعيتي) تحليل مي‌كند. در اين ميان چگونگي بازنمايي تقابل هاي گفتماني در متون تاريخي يكي از مهمترين مباحث نظريه تحليل گفتمان انتقادي است. خطبه ها با توليد شفاهي و انعكاس واقعي ارزش هاي حاكم بر جامعه نقش مهمي در تقويت يا تضعيف گفتمان ايفا ميكنند. بررسي خطبه هاي علي(ع) در جريان بيعت عمومي مردم با ايشان، به عنوان نمادتسلط قدرت گفتمان انتقادي بر گفتمان طبيعي شده پس از پيامبر(ص)، ميتواند ايدئولوژي گفته پرداز و چرايي تقابل گفتمان علوي با گفتمان هاي حاكم بر جامعه را تبيين نمايد.روش پژوهش در مقاله، كيفي و بر اساس نظريه تحليل گفتمان انتقادي نورمن فركلاف است. نتيجه بحث نشان ميدهد، اميرمؤمنان(ع) محور خطبه هاي خود را بازتوليد گفتمان حق در مقابل باطل قرار داده و با كاربست ساختار ايدئولوژيك كه در پيشزمينه ذهني مخاطبان نهفته است، ضمن انتقاد از گفتمان‌هاي پيشين تلاش دارد، نظم گفتماني نويني را پيريزي نمايد.