رابطه ساختاري كاربري آسيب‌زاي تلفن همراه و احساس تنهايي نوجوانان با ميانجيگري مديريت زمان (مطالعه موردي: دانش‌آموزان دبيرستان‌هاي شهر رشت)

پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه بين استفاده آسيب‌زا از تلفن همراه (PCU) و احساس تنهايي، با ميانجيگري مديريت زمان نوجوانان انجام شده است. جامعه آماري شامل تمامي دانش‌آموزان دبيرستان دوره دوم شهرستان رشت در سال تحصيلي 9796 بوده كه از ميان آنان، 330 نوجوان به شيوه نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شده‌اند. براي جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه مقياس كاربري مشكل‌زا از تلفن همراه، پرسشنامه احساس تنهايي و پرسشنامه مديريت زمان و براي آزمون فرضيه‌ها از فن مدل‌يابي معادلات ساختاري با برنامه نرم‌افزاري AMOS20 استفاده شده است. براي آزمون اثرات ميانجيگرانه نيز رو‌ش بوت‌استراپ در برنامه ماكرو پريچر و هايز (2008) به‌كار گرفته شد. نتايج نشان داده است كه همبستگي مستقيم و معنا‌داري بين PCU و احساس تنهايي وجود دارد. اثر مستقيم PCU بر مديريت زمان معنا‌دار است. با ورود مديريت زمان به‌عنوان ميانجي، از شدت اثر PCU بر احساس تنهايي كاسته شده است. به اين مفهوم كه مديريت زمان از ميزان رابطه‌ PCU و احساس تنهايي مي‌كاهد. اين نتايج مبين آن است كه دستيابي به سطوح قابل‌قبولي از مهارت مديريت زمان مي‌تواند اثرات محافظتي در برابر احساس تنهايي ناشي از كاربري آسيب‌زاي تلفن همراه براي نوجوانان ايجاد نمايد.