نظام ارتباطي و هنجاري اجتماع علمي در علوم انساني ايران

هدف اين مقاله شناسايي فضاي اجتماع علمي در علوم انساني ايران است. يافته‌هاي پژوهش، با كاربست رويكرد كيفي، بر پايه دو ركن اصلي معرفِ اجتماع علمي، يعني نظام ارتباطي و نظام هنجاري افراز شده است. مفاهيمي از جمله «نامنسجم و ناپايدار»، «ضعف كنش‌گران»، «غلبه ميدان سياست بر ميدان علم» و «رابطه ويژه قدرت مشروعيت» براي توصيف نظام ارتباطي اجتماع علمي و مفاهيم «نقد پذيري اندك»، «جامعه‌پذيري ناقص»، «تخصيص نامتناسب منابع» و «مسئوليت گريزي از نقش‌هاي حرفه‌اي» نيز براي توصيف نظام هنجاري اجتماع علمي در علوم انساني ايران احصا شده‌اند. خصلت‌هايي كه در تركيب يا تعامل با يكديگر ظرفيت اجتماع علمي در علوم انساني ايران را هم در توسعة دانش روزآمد و كاربردي و هم در تأثيرگذاري بر جامعه به محاق برده است.