تبيين مدل مفهومي شاخص‌هاي محيطي مؤثر بر حضور پذيري و طراحي آن در فضاي شهري اقليم گرم و خشك؛ مطالعه موردي: خيابان حكيم شهر اصفهان

شرايط آب و هوايي حاكم بر فضاهاي شهري مناطق گرم و خشك همواره ايجاب مي كند كه در فرايندهاي برنامه ريزي و طراحي شهري متناسب با شرايط مذكور ساماندهي شوند تا كيفيت حضور پذيري آن‌ها در حد مطلوب واقع شود. اين در حالي است كه اكثر مطالعات صورت گرفته تاكنون و رويه هاي اجرايي دستگاه هاي ذي ربط براي ارتقاء حضور پذيري فضاهاي مذكور، متناسب با مدل مفهومي كارآمد نيست و در مقايسه با مناطق ديگر از حضور پذيري و سرزندگي مطلوبي برخوردار نيستند. بر اين اساس پژوهش حاضر در پي تبيين ابعاد و شاخص هاي مؤثر بر ارتقاء حضور پذيري فضاهاي شهري در نواحي گرم و خشك مي باشد و هدف آن، ارائه چارچوب مدل مفهومي ارتقاء حضور پذيري و طراحي آن براي نمونه مطالعاتي (خيابان حكيم) است. پژوهش پيش رو به لحاظ هدف بنياديكاربردي است و روش آن بر مبناي رويكرد آميخته (كميكيفي) مي باشد. تبيين شاخص هاي محيطي مؤثر بر حضور پذيري و تعيين اهميت آن‌ها بر مبناي تكنيك دلفي و آنتروپي شانون انجام‌شده و براي سنجش وضع موجود مورد مطالعاتي، از آزمون تي تك نمونه اي استفاده‌شده است. يافته هاي پژوهش، حاكي از آن است كه ابعاد زيست بوم، كاركرد، اجتماع، ريخت، فضا، ادراك و منظر به ترتيب جزء ابعاد مهم و تأثيرگذار در حضور پذيري فضاهاي شهري مناطق گرم و خشك مي باشند كه مجموعاً دربردارنده 31 شاخص گوناگون هستند. سنجش وضع موجود خيابان حكيم شهر اصفهان متناسب با ابعاد مذكور و شاخص هاي آن صورت گرفته و درنهايت بر مبناي اين سنجش، چارچوب طراحي شهري و سازمان عملكردي فضايي براي محدوده مطالعاتي ارائه‌شده است تا در سكانس هاي سه گانه تعريف‌شده براي خيابان حكيم، حضور پذيري ارتقاء يابد.