رابطه بين شدت خشم و ابراز آن در ورزشكاران رقابتي: نقش ميانجي انعطاف ناپذيري روان شناختي

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي انعطاف ناپذيري روان شناختي در رابطه بين شدت خشم و ابراز آن در ورزشكاران رقابتي بود. روش پژوهش، از نوع همبستگي مبتني بر روابط ساختاري (مدل يابي معادلات ساختاري بر اساس پي ال اس) بود. جامعه آماري را كليه ورزشكاران رقابتي (كليه ورزشكاراني كه در هر سطحي از مسابقات مشغول به ورزش رقابتي بودند چه فردي چه جمعي) شهر اردبيل در سال ۱۳۹۸ تشكيل دادند. از بين آنها ۳۱۲ نفر از طريق نمونه گيري خوشه اي به عنوان نمونه پژوهش مورد مطالعه قرار گرفتند. براي جمع آوري داده ها از مقياس خشم باليني، زير مقياس خشم دروني و بيروني پرسش نامه خشم چند بعدي و مقياس سنجش جامع فرايند درمان پذيرش و تعهد استفاده شد. نتايج نشان داد انعطاف ناپذيري روان شناختي، بين شدت خشم و ابراز بيروني يا پرخاشگري (گريز رفتاري) و بين شدت خشم و نشخوار/ سركوب خشم (اجتناب شناختي) نقش ميانجي دارد. بر مبناي يافته هاي به دست آمده، مي توان گفت انعطاف ناپذيري روان شناختي از عوامل مهمي است كه در رابطه بين خشم و پرخاشگري و نشخوار خشم بايد مورد توجه قرار گيرند. در واقع افراد ورزشكاري كه پاسخ هاي انعطاف پذير در آنها پايين باشد احتمال اين كه خشم تجربه شده را به ابراز آن تبديل كند، زياد است.