مدل‌سازي انرژي مصرفي در فرايند فرزكاري و بررسي تجربي انرژي مصرفي و زبري سطح در حالت‌هاي روانكاري كمينه و تر

كاهش مصرف انرژي در توليد به دليل تقاضاي روز افزون مصرف‌كننده براي محصولات توليدي جديد، افزايش قيمت انرژي، نوسان و عدم قطعيت در عرضه انرژي و سياست‌هاي حكومتي يك نياز ضروري است. در فرايندهاي ماشين‌كاري و در سطح ماشين‌ابزار، بزرگ‌ترين سهم مصرف انرژي الكتريكي زماني است كه ماشين به يك حالت آماده به كار برسد و عمليات غير برشي مانند فعال‌سازي اسپيندل و واحدهاي كمكي را پشتيباني كند. بنابر مطالعات انجام شده، انواع مدل‌سازي انرژي مصرفي در ماشين‌كاري پيشنهاد شده ولي در مورد كاربرد اين مدل‌سازي‌ها مطالعات كمي صورت گرفته است. هدف مقاله حاضر، بررسي انرژي مصرفي ماشين ‌ابزار فرز و ارائه يك روش عملي براي تخمين مصرف انرژي در فرايند ماشين‌كاري و هچنين مقايسه زبري سطح با در نظر گرفتن توان مصرفي در حالت‌هاي برش با روانكاري كمينه و تر است. هر جزء انرژي مصرفي با‌ در نظر گرفتن ويژگي‌هاي توان و پارامترهاي ماشين‌كاري تخمين زده مي‌شود. نتايج به ‌دست ‌آمده نشان مي‌دهد كه روش روانكاري كمينه از نظر ميزان مصرف انرژي، كارآمد و بهينه است و باعث كاهش 16.3 درصدي انرژي مصرفي نسبت به روش روانكاري تر شده است. اين نتيجه مي‌تواند به طراحان برنامه‌ريزي فرايند كمك كند تا در انتخاب يك برنامه مؤثر از نظر انرژي مصرفي تصميمات بهتري اتخاذ كنند. همچنين در حالت كمينه، زبري سطح به طور متوسط 14% نسبت به روش تر كمتر است.