نظام تناسبات بدن نزد آلبرتي: حد وسط امر طبيعي و امر متعال

نظام تناسبات بدن از موضوعاتي بود كه همگام با تحول بينش رنسانسي نسبت به انسان در عرصه هنر اين دوران اهميت بسيار ويژه‌اي يافت. هنرمندان اين عصر تلاش قابل توجهي را صرف به دست آوردن و ارائه الگويي ايدئال از تناسبات بدن كردند كه بازنماياننده جايگاه نويافته انسان در عصر جديد باشد. اما در ميان هنرمندان و صاحب‌نظران رنسانسي لئون باتيستا آلبرتي انديشه‌اي ديگر را در سر مي‌پروراند. او، برخلاف نظر برخي از مورخين و نظريه‌پردازان، منتقد گسستي بود كه تمركز هم‌عصرانش بر تصوير ايدئال انسان از انسان طبيعي ايجاد كرده بود. از اين رو آلبرتي با بهره گرفتن از ابزار دقيق و روش‌هاي تجربه‌گرايانه در كنار رويكرد نظري بخصوص‌اش به مسئله طبيعت كوشيد نظام تناسباتي را ارائه كند كه حاصل آن انساني توامان آرماني و واقعي بود. در مقاله پيش رو كوشش شده است تا با بررسي آثار مكتوب آلبرتي تصويري جامع از نظريه او درباره طبيعت و مسئله زيبايي ارائه شود و سپس تمهيدات عملي وي براي به دست آوردن تناسبات بدن انسان مطابق با دستاوردهاي نظري مذكور براي خواننده تشريح گردد.