افلاطون در مطب فارابي: جستجوي ريشه‌هاي حقوق پزشكي در دو جامعه آرماني

از افلاطون تا فارابي و حتي تا به امروز بشر در جستجوي بهشت زميني بوده است. هر دو فيلسوف در پي اتوپيا بوده‌اند. به نظر مي‌رسد عدم اتفاق نظر انديشمندان و برزخ به ظاهر ناپيمودني آرمان ذهني و واقعيت عبوس عيني، باعث شده بشر نتواند به سادگي به اتوپياي آرماني دست يابد. روشن‌كردن اختلاف نظر انديشمندان و آسيب‌شناسي آن، شايد بتواند روزي در رسيدن به اتوپيا، بشر را ياري دهد. اين نوشتار با روش توصيفي ـ تحليل اسنادي و نگرشي تطبيقي، نوشته شده است. هدف اين تحقيق بررسي تفاوت انديشه‌هاي افلاطون و فارابي در زمينه حقوق پزشكي است. براي رسيدن به اين راه، به ناچار بايد از معبر حقوق عمومي گذشت، چون هيچ كدام ازاين دو انديشمند در مورد حقوق پزشكي رساله خاصي تدوين نكرده‌اند. هر كدام از اين دو فيلسوف براي رسيدن به جامعه آرماني راهي را برگزيدند. افلاطون با توسل به ايده آليسم ناب يا شايد حتي بتوان گفت افراطي سعي در رسيدن به آرمانشهر داشت، در حالي كه راه‌هاي رسيدن فارابي به جامعه مطلوب با وجود نگرش ايده آليستي، تلطيف‌تر شده بود. با توجه به اين‌كه فارابي تغيير و هماهنگي با نغيير، را سرلوحه دانش خود قرار داده بود، به نظر مي‌رسد اين نگرش بسيار قابل اتكاتر از شيوه نگرش افلاطون بوده باشد و بتواند بشر را به سمت جامعه آرماني هدايت كند. ثبات و تغيير دو واژه كليدي در مسير انديشه افلاطون و فارابي است، تمامي انديشه‌هاي افلاطون بر محور ثبات و تمامي انديشه‌هاي فارابي بر محور تغيير استوار است.