آسيب‌شناسي پاسخ‌هاي پزشكي در قبال اختلال نقص‎ توجه ـ بيش‎فعالي در رويكرد سياست جنايي

اختلال نقص توجه ـ بيش فعالي موسوم به (ADHD) يك بيماري عصبي ـ رفتاري در دوران كودكي است. اختلال در سه سطح نوع بي توجهي، نوع بيش فعالي و تكانشگري و نوع مركب است. خطرناك‌ترين وضعيت زماني است كه به ‌اصطلاح »همبودي «، يعني اين اختلال با يك يا چند اختلال ديگر همراه باشد، چنانچه اين ناهنجاري كاملاً غير ارادي (عدم كنترل فعاليت و تكانه‌ها) در دوران كودكي به صورت علمي درمان نگردد، در سنين بالاتر، يعني دوران جواني و بزرگسالي، ضمن كاهش شديد اثرات درماني نسبت به دوران كودكي، بر عملكرد فرد در خانواده و اجتماع تأثيرات سوء مي‌گذارد و همين اختلال به عاملي براي جامعه‌گريزي و ناهنجاري‌هاي فردي و اجتماعي منجر مي شو د و در نهايت همين عوامل، انحراف و بزه‌كاري فرد را فراهم مي‌نمايد و جامعه نيز در ابعاد مختلف با چالش‌هاي اساسي رو به رو مي‌گردد. يكي از مهم‌ترين خلأها و آسيب‌ها در پاسخ پزشكي در تطبيق با برخي كشورهاي پيشگام، عدم وجود اقدام علمي و عملي مخصوصاً در موضوع غربالگري و نظارت در دوره آموزش ابتدايي است. بنابراين بر اساس روش تحقيق تحليلي ـ توصيفي و مصاحبه با برخي اساتيد روان‌پزشكي، سياست جنايي ايران با ناكارآمدي شديدي در هر سه بخش تقنيني، قضايي و اجرايي مواجه است و با توجه به واقعيات و مقتضيات رواني افراد داراي اين اختلال مي‌بايد، با اتخاذ مجموعه تدابير و رويكردهاي علمي در سياست جنايي با پاسخ‌هاي دولتي و جامعوي با همكاري و مشاركت متخصصين علوم روان‌پزشكي در مواجهه با چنين پديده‌اي كه هر روزه بر شيوع و توسعه آن افزوده مي شود، در سطح پزشكي و اجتماعي مبادرت گردد.