رابطه‌ي دانش و سياست‌گذاري‌هاي محيط‌زيست و ضرورت ساخت اَبَرمُدل در مقياس حكومت؛ بخش اول: مقياس مكاني

بي‌توجهي به مقياس مكاني به‌كاررفته در درك فرايندهاي محيط‌زيستي، به تصميم‌گيري‌هاي نادرست در عرصۀ محيط‌زيست منجر مي‌شود، چراكه رسيدن به راه‌حل‌ مشكلات محيط زيستي در فرايند سياست‌گذاري، مستلزم توجه به مقياس مكاني استفاده‌شده در دانش فني است. در اين پژوهش با استفاده از رويكرد توصيفيتحليلي سعي شده است كه نقش انتخاب مقياس مكاني در عرصۀ سياست‌گذاري‌هاي محيط‌زيستي نشان داده ‌شود. نتايج نشان مي‌دهد كه با وجود تلاش براي شناخت مسائل محيط‌زيستي در مقياس بين‌المللي، تمركز حكومت‌ها بيشتر بر مديريت منابع طبيعي در مقياس‌هاي ملي است. بنابراين لازمۀ رسيدن به چارچوب روش‌شناسي مشخص براي حل مسائل محيط‌زيستي و تبديل شناخت حاصل از دانش فني به سياست‌گذاري، استفاده از مقياس حكومت (ملي) است. از اين‌رو پيشنهاد مي‌شود با طراحي و استفاده از اَبَرمُدل سياست‌گذاري‌هاي محيط‌زيستي در مقياس حكومت، علاوه‌بر حل مسئلۀ تداخل و تكثر مقياسي، جريان دانش فني را متناسب با درك سياست‌گذاران از مقياس مكاني و در چارچوب سياست‌هاي كلان حكومت به هم وصل كرد.