نقش رابطه روستاشهري در برنامه ريزي ناحيه اي با رويكرد پايداري جمعيتي از طريق توسعه پايدار روستايي در ايران

اهميت حيات و توسعه روستايي به عنوان موتور محركه و مولد هر كشور و عاملي در راستاي توسعه ملي، محروميت زدايي و رشد اقتصادي بر كسي پوشيده نيست و روابط متقابل بين شهر و نواحي روستا در كشورهاي در حال توسعه از نظر كيفي متفاوت با روابط شهر و نواحي روستايي در كشورهاي توسعه يافته است، لذا توزيع بهتر و هماهنگ فعاليت ها در روابط روستا شهري به تناسب ويژگي ها و داده هاي محيطي، استقرار مستمر جمعيت، جلوگيري از حركت مكاني نابجاي جمعيت، كاربرد تدابير لازم در تثبيت جغرافيايي جمعيت مهاجر، كاهش تباين و اختلافات محيطي و اصلاح و بهسازي و بازسازي مكان هاي نامطلوب از طريق بررسي و تحليل معيارهاي توسعه پايدار روستايي در برنامه ريزي روابط روستا– شهري از ديدگاه ساكنان مناطق روستايي مي تواند سبب تعادل بخشي پايدار جمعيتي در نواحي روستايي گردد. در اين تحقيق با استفاده از نرم افزار  SPSSو تحليل‏آماري داده‏ها در 2 گروه توصيفي و تحليلي، نتايجي بدست‏آمده كه بر اساس روش تحليل خوشه‌اي 44.1 درصد از روستاهاي نمونه تحقيق در سه بعد پايدار، 26.5 درصد نيمه پايدار و 29.4 درصد ناپايدارند و بر اساس آزمون ANOVA روابط روستا – شهري در روستاهاي پايدار قوي تر مي باشد. بر اساس آزمون تاكسونومي عددي تغييرات ناپايداري هاي اقتصادي (صرفۀ اقتصادي فعاليت هاي كشاورزي، بهبود كميت و كيفيت توليدات، بهبود وضعيت بازاررساني، توجه به تقاضاهاي بين المللي، كاشت و پرورش ارقام محلي) به ترتيب با  DL، 0.043، 0.079، 0.214، 0.278، 0.616 از ديدگاه ساكنان مناطق روستايي در رتبه اول قرار دارد.