اصول سياستگذاري هويتي در ج.ا.ا. در سپهر گفتماني امام خميني(ره)

اقوام در ايران چه قبل از تشكيل دولت ملي و چه بعد از آن همواره مورد توجه روشنفكران و نخبگان و نظام‌هاي سياسي حاكم بوده‌اند. اقوام تا پيش از تثبيت دولت ملي در ايران بيشتر از سوي روشنفكران و عمدتاً در جهت برساخت ناسيوناليسم ايراني و غالباً در كتب، روزنامه‌ها و اشعار مورد توجه قرار مي‌گرفتند. در دوره پهلوي اول و دوم عمدتاً اين ناسيوناليسم باستان‌گرا بود كه به اقوام موجوديت و معنا مي‌بخشيد و آن را به‌مثابه تهديدي براي شكل‌گيري هويتي فراگير در نظر مي‌گرفت؛ اما پس از پيروزي انقلاب اسلامي نوعي دگرگوني در فضاي گفتماني درخصوص هويت را شاهد هستيم. اين گفتمان متفاوت در سال‌هاي ابتدايي بعد از پيروزي انقلاب اسلامي، به‌طور مشخص، خود را در سپهر گفتماني امام خميني(ره) نشان مي‌دهد. اين مقاله به بررسي مباني و اصول سياستگذاري هويتي در ج.ا.ا. بر پايه گفتمان امام خميني(ره) مي‌پردازد. براي اين منظور از رهيافت ساختارگرايي، در قالب چارچوب نظري، بهره گرفته شده است. داده‌هايي كه در اين تحليل بدان‌ها پرداخته شد شامل سخنراني‌هاي امام(ره) در صحيفه امام بوده است. دال مركزي گفتمان حاكم بر سياستگذاري هويتي در انديشه امام(ره)، اتحاد ديني بوده است. هم‌چنين مي‌توان از مواردي نظير برابري، برادري، نفي تفرقه، تنازع و نفي قوم‌گرايي به‌منزله‌ي دال‌هاي شناور ياد كرد.