سياست مطبوعات در مواجهه با هنر تجددگرا در دهه‌هاي 1330 و 1340 شمسي

يان مسئله: بررسي متون مطبوعاتي گام مهمي در جهت مستندنگاري و ترسيم تفسير محتواي داده‌هاي متني است. تحليل كيفي محتواي موجود در اين متون، ضمن آشكارسازي رويكردها و سياست‌هاي فرهنگي، امكان صورت‌بندي شرايط را نيز فراهم مي‌كند. در خلال سال‌هاي دهه‌هاي 1330 و 1340 كه هنر تجدد‌گرا در ايران به تثبيت و بازتعريف خود اشتغال داشت، مطبوعات تخصصي فرهنگ و هنر، ضمن پيگري بحث‌هايي در باب معناي هنر، آموزش شيوه‌هاي نگرستين به هنر را نيز آغاز كرده بودند. در بررسي فضاي آن دوران عمدتاً دو الگوي ملي‌گرايي و ترقي‌خواهي فرض دانسته شده و اين دو به‌عنوان پارادايم در نسبت با دوگانۀ سنت و تجدد بررسي مي‌شوند. نوشتار حاضر بر آن است تا ضمن تشريح اين دو پارادايم از خلال بررسي بيست سال آرشيو مطبوعات، آشكارترين بروز هريك را شرح داده و در نهايت صورت‌بندي تازه‌اي از شرايط آن روزگار پيشنهاد كند.  هدف پژوهش: دسته‌بندي و در نهايت بازنمايي سياست مطبوعات، راهبردي‌ترين هدف مقالۀ پيش روست. به‌دنبال اين مقصود، نيت‌ها و سياست‌ها مقدمۀ فهم محتوا و درك آثار و نتايج قرار نگرفته‌اند. پس نوشتار حاضر مي‌كوشد از طريق تحليل محتوا به بررسي سياست‌ها و در نهايت ارائۀ تصويري از نتايج عيني اعمال آنها بپردازد.روش پژوهش: شيوۀ اسنادي و كتابخانه‌اي براي گردآوري مطالب به‌كار گرفته شده و روش تحليل محتوا به‌مثابۀ مطالعۀ ارتباط ثبت‌شدۀ انسان‌ها، روش تحقيق پژوهش حاضر است.نتيجه‌گيري: مطبوعات ايران در دهه‌هاي 1330 و 1340ذيل سه پارادايم ترقي‌خواهي، آموزش‌محور و هنر ملي، مسائل مهمي همچون ايدۀ آزادي هنر، ارتباط و نسبت هنر ايران با مدرنيسم، خويش‌كاري هنر و هنرمند و ... را صورت‌بندي كرده‌اند.