مقايسه تعادل تك پا در ورزشكاران سالم با ورزشكاران داراي بي ثباتي مزمن مچ پا و كوپر ‏

هدف: اسپرين مچ پا يكي از شايع ترين آسيب هاي اندام تحتاني است. بيشتر از 70 درصد افراد كه دچار اسپرين مچ پا شده اند، دچار بي ثباتي مزمن مچ پا مي شوند. با اين وجود بعضي از افراد با اين آسيب به خوبي سازگار مي شوند (كوپر) و دچار بي ثباتي مزمن مچ پا نمي شوند از جمله تفاوت هاي اصلي بين گروه كوپر و بي ثباتي مزمن مچ پا در استراتژي هاي حفظ تعادل حين ايستادن تك پا مي باشد لذا هدف از اجراي پژوهش حاضر مقايسه تعادل تك پا بين ورزشكاران سالم  با ورزشكاران داراي بي ثباتي مزمن مچ پا و كوپر بود. روش بررسي: 13 ورزشكار مبتلا به بي ثباتي مزمن مچ پا با ميانگين سني 4/21 ±22/3 سال، وزن 7/48 ±59/07 كيلوگرم و قد 5/8 ±166/76 سانتي متر ، 10 ورزشكار كوپر با ميانگين سني 1/37 ± 21/9 سال، وزن 5/78 ± 56/2 كيلوگرم و قد 4/7 ± 165/9 سانتي متر و 11 ورزشكار سالم  با ميانگين سني 4/08 ± 24/54 سال، وزن 6/97 ± 57 كيلوگرم و قد 5/27 ± 165/72 سانتي متر در اين تحقيق به صورت هدفمند و بر اساس معيارهاي ورود و خروج انتخاب شدند. هر شركت كننده به مدت 20 ثانيه تعادل تك پاي خود را روي سطوح 3 و 12 دستگاه تعادلي بايودكس حفظ مي كرد. يافته هاي تحقيق با استفاده از روش آماري تحليل واريانس چند متغيري ( مانوا) در سطح معني داري 95% و ميزان آلفاي كوچكتر و يا مساوي 0/05 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.  يافته ها: نتايج نشان داد كه شاخص هاي تعادلي بين دو گروه سالم و كوپر هنگام ايستادن تك پا روي سطوح دوازده (0/318=p) و  سه  (0/358=p)  دستگاه تعادلي بايودكس تفاوت معني داري نداشتند ولي در گروه بي ثباتي مزمن مچ پا شاخص هاي تعادلي در جهت داخلي خارجي و شاخص كلي به طور معني داري از گروه سالم بالاتر بود (0/05≤p).  نتيجه گيري: افراد گروه كوپر با وجود داشتن سابقه آسيب دچار مشكل تعادل نشدند در حالي كه گروه بي ثباتي مزمن مچ پا كمبودهاي تعادلي بخصوص در جهت داخلي خارجي دارند كه مي تواند به علت آسيب ديدگي ليگامنت هاي خارجي مچ پا و برخي از گيرنده هاي عمقي كه در ليگامنت هاي خارجي مچ پا قرار دارند، باشد.