تاثير خستگي بر برخي شاخص‏هاي نيروي عكس‏العمل زمين در مردان جوان سالم فعال حين انجام حركت فرود

هدف: فرود يكي از تكاليفي است كه در بسياري از مهارت ‏هاي ورزشي اجرا مي‏ شود و بيشترين شيوع آسيب‏ هاي اندام تحتاني در ورزش ‏هايي است كه در آن‏ ها حركت پرش فرود به طور مكرر انجام مي شود. در اين شرايط خستگي يكي از مولفه ‏هايي است كه مي ‏تواند از ديدگاه بيومكانيكي و پاتومكانيكي بر پارامترهاي مختلف حركت فرود تاثيرگذار باشد. از اين رو هدف از مطالعه نيمه تجربي حاضر تاثير خستگي بر برخي شاخص‏ هاي نيروي عكس ‏العمل زمين در مردان جوان سالم فعال حين اجراي حركت فرود از ارتفاع است. روش‏ بررسي: اين مطالعه از نوع نيمه تجربي است.در اين تحقيق نيمه آزمايشگاهي، 20 آزمودني مرد جوان سالم فعال به عنوان آزمودني شركت كردند. از آزمون دوچرخه ثابت براي پروتكل خستگي استفاده شد. اطلاعات نيروي عكس ‏العمل زمين حين اجراي حركت فرود از ارتفاع 40 سانتي متر قبل و بعد از خستگي جمع ‏آوري شد. براي جمع ‏آوري اطلاعات از دستگاه صفحه نيرو استفاده شد و پارامترهاي نقطه اوج نيرو، زمان رسيدن تا نقطه اوج نيرو، نرخ بارگذاري و زمان رسيدن به پايداري محاسبه شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تي زوجي در سطح معني داري 0/05 تحليل شدند. يافته ‏ها: بر اساس يافته ‏هاي مطالعه حاضر، اختلاف معني داري بين حالت قبل و بعد از خستگي براي پارامترهاي اوج نيرو، زمان رسيدن به اوج نيرو و نرخ  بارگذاري در راستاي عمودي مشاهده نشد. اما زمان رسيدن به پايداري در حالت بعد از خستگي به طور معني داري بيشتر از حالت قبل از خستگي بود (0/05  p). نتيجه ‎گيري:  با توجه به يافته‏ هاي اين تحقيق چنين به نظر مي‏ رسد كه مردان جوان سالم پس از بروز خستگي در مقايسه با حالت قبل از بروز خستگي ديرتر به پايداري مي ‏رسند.