مقايسه شش هفته تمرين راه رفتن در محيط هاي مختلف آب وآب- خشكي بر بهبود خستگي، تعادل و سرعت راه ‏رفتن در زنان مبتلا به ام اس شهر كرمان

هدف: مولتيپل اسكلروزيس، شايع ترين بيماري ناتوان كننده سيستم عصبي مركزي در افراد جوان است. هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير 6 هفته تمرين راه رفتن در دو محيط آب و آب – خشكي بر تعادل، سرعت راه رفتن و خستگي در بيماران مبتلا به اين بيماري در شهر كرمان مي باشد. روش بررسي: 40 نفر بيمار زن مبتلا به ام اس را به عنوان نمونه به صورت تصادفي در دو گروه تمرين در آب (20 نفر) و گروه تمرين در آب – خشكي (20 نفر) در نظر گرفته شد. تمرينات در 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 70 دقيقه انجام شد. در پيش آزمون و پس آزمون براي سنجش تعادل از آزمون برگ (Berg Balance Scale)، خستگي از پرسشنامه (Fatigue Severity Scale; FSS) و سرعت از آزمون 25 فوت راه رفتن استفاده گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش آناليز واريانس با اندازه هاي تكراري و روش معادلات برآوردي تعميم يافته در سطح خطاي پنج درصد و با استفاده از نسخه ي 22 نرم افزار SPSS انجام شد. يافته ها: تمرينات راه رفتن موجب تغييرات معني داري در بهبود خستگي و تعادل بيماران در گروه هاي تمرين در آب و تمرين در آبخشكي شده است (0/05 p) اما در سرعت راه رفتن تغييرات معني داري مشاهده نشد (05/0 p). همچنين تفاوت معني داري در خستگي، تعادل و سرعت بيماران بين دو محيط آب و آب – خشكي ديده نشد. نتيجه گيري: 6 هفته تمرينات راه رفتن در محيط هاي آب و آب خشكي بر بهبود تعادل و خستگي تاثير دارد. ولي بر سرعت راه رفتن بيماران تاثير ندارد. همچنين تفاوتي در ميزان تاثير گذاري اين تمرينات در دو محيط وجود ندارد.