مقايسۀ ارتباط صمت و هسوخيا و ذكر قلبي در طريقۀ هسوخيايي و تصوف

Comparison of silence, hesuchia and prayer of heart between Hesychasm and Sufism

هدف در طريقۀ هسوخيايي و تصوف رسيدن به حضور خدا در قلب باطني و سكوت و آرامش دروني با ذكر قلبي است. ذاكر در هر دو طريقه از ذكر زباني و شفاهي به ذكر قلبي وارد مي‌شود. در طريقۀ هسوخيايي در ذاكر هنگام ذكر قلبي، مسيح و روح‌القدس ذكر مي‌گويد و هدف رسيدن به هسوخياست. هسوخيا شامل سكوت زباني و دروني است و در ذاكر مسيح و روح‌القدس ذكر مي‌گويند. در تصوف نيز از خاموشي و سكوت زباني و قلبي سخن گفته مي‌شود. بيشتر عرفا سكوت قلبي را مهم‌تر از سكوت ظاهري مي‌دانند كه در آن سراسر وجود ذاكر غير زبانش به ذكر مشغول‌اند. در اين مقاله اين نتيجه حاصل مي‌شود كه با وجود شباهت‌هاي هر دو طريقه در ذكر قلبي و سكوت، در مسيحيت به علت تثليث بر ذكر عيسي تأكيد است و در هسوخيا ذاكر با غيبت از غير در قلب خود بر تثليث حضور مي‌يابد.

In Sufism and the path of hesychasm, the goal is to reach the presence of God in the inner heart and inner silence and peace with the remembrance of the heart. In both ways, the remembrance enters from the verbal and oral the remembrance to the remembrance of the heart. In the school of hesuchia, when the prayer prays indeed the Christ and Holy Ghost pray in him/her and the prayer’s aim is gaining Hesuchia. Hesuchia contains linguistic and inner silence and is mentioned in the remembrance of Christ and the Holy Spirit. In Sufism, too, there is talk of silence and silence of language and heart. Most mystics consider the silence of the heart to be more important than the apparent silence in which the non-verbal remembrance is engaged throughout its existence. In this article, it is concluded that despite the similarities between the two methods of heartfelt remembrance and silence, in Christianity, because of the Trinity, the emphasis is on the remembrance of Jesus