شيوۀ تأويل عاشقانة مولانا از آيات قران و بررسي آن در قصه‌هاي قرآني

Roman love to Quranic verses and its review in Quranic stories

مولوي از بزرگ‌ترين عارفان داستان‌پرداز ادب فارسي است كه به‌قصد بيان نكات اخلاقي و عرفاني به داستان‌سرايي خصوصاً قصص قرآن روي آورده است. يكي از اركان مهم داستان‌هاي قرآن‌كه در مثنوي مورد استفادة مولوي قرار گرفته است، شخصيت‌ها و چهره‌هاي قرآني خصوصاً پيامبران مي‌باشند. مولانا در مثنوي از بسياري آيات قرآن بهره گرفته است و يكي از شگردهاي مهم مولانا در برخورد با آيات قرآن كريم تأويل و تفسير ذوقي و عاشقانة آن‌ها است. تأويل در فرهنگ اسلامي و به‌خصوص در ادب عرفاني، اصطلاحي معروف است كه تحت عنوان تفسير باطني و از ظاهر به باطن رفتن به‌كاربرده مي‌شود. اصولاً اعتقاد به باطن امور در مركز تفكر مولاناست به همين دليل او به تأويل توجهي ويژه دارد. او معتقد است كه قرآن كريم داراي باطني است كه در زير ظاهر الفاظ پنهان است. تأويل آيات قرآن كريم در مثنوي شيوه‌اي از تفسير است كه باطن را از وراي ظاهر و با معيار عشق و ذوق بيرون مي‌آورد؛ ولي ظاهر را نفي نمي‌كند. يكي از مهم‌ترين شرايط تأويل از نگاه او، تأويل خويش است كه خودشناسي و تزكية نفس را ضروري مي‌كند و نتيجة آن است؛ به اين معني كه تأويل بايد آدمي را به رحمت خداوند اميدوار كند.

Mowlavi is one of the greatest mystics of the storyteller of Persian literature who has turned to the story of the Qur'an, in order to express ethical and mystical points. One of the important elements of Quranic stories, which are used in Mathnavi by Rumi, are the characters and figures of the Quran, especially prophets. Rumi has used many Quranic verses in Masnavi, and one of Mowlana's most important techniques in dealing with Quranic verses is their interpretation and luscious interpretation Interpretation in Islamic culture, especially in mystical literature, is a term that is used as an esoteric interpretation and from the appearance to the backwardness. Basically, believing in the backbone of affairs is at the heart of the Maulana thinking, for which he is paying special attention to the interpretation. He believes that the Holy Quran has an inner one hidden under the appearance of words. The interpretation of the verses of the Holy Qur'an in Mathnavi is a tangible form of exegesis that transcends inwardness beyond appearance and with the standard of love and taste, but does not negate the appearance. One of the most important conditions of interpretation in his view is his interpretation that necessitates self-knowledge and cultivation of the soul, and the result is that it means that the interpretation should hope for God's mercy.