تحليل موانع اجتماعي - فرهنگي اجراي عدالت ترميمي در استان اصفهان

زمينه و هدف: اجراي مطلوب عدالت ترميمي مي‌تواند نقش مؤثري در پيشگيري از تكرار جرم و افزايش امنيت اجتماعي داشته باشد. كارايي تدابير پيش‌بيني شده عدالت ترميمي نيازمند زيرساخت‌هاي فرهنگي و اجتماعي است. بنابراين، هدف از پژوهش حاضر شناسايي موانع اجتماعي، فرهنگي اجراي عدالت ترميمي در استان اصفهان است. روش‌شناسي: پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر ماهيت، توصيفي-تحليلي از نوع پيمايشي مي‌باشد. داده‌ها به وسيله پرسشنامه محقق ساخته با طيف پنجگانه ليكرد جمع‌آوري شده است. اعتبار تحقيق از نوع سازه و صوري و روايي هريك از مفاهيم مورد بررسي از طريق ضريب آلفاي كرونباخ محاسبه شده است. نمونه‌گيري با روش سهميه‌اي متناسب با جامعه آماري ضابطان و مقامات قضايي دادسرا و دادگاه استان اصفهان و براساس فرمول كوكران، شامل 359 نفر مي‌باشد. داده‌هاي پژوهش با استفاده از توزيع فراواني، درصد نسبي و ميانگين توصيف و پس از آزمون نرماليته كولموگروف اسميرونف از طريق آزمون‌هاي ناپارامتريك (كراسكال واليس، همبستگي پيرسون) تحليل شده است. يافته‌ها: براساس يافته‌هاي توصيفي، ميانگين نگرش ضابطان، قضات دادسرا و قضات دادگاه به ميزان اجراي عدالت ترميمي در دامنه 1-5 به ترتيب 3/28 ، 2/94 و 2/75 مي‌باشد. از طرفي ميانگين موانع اجتماعي در بين آنها در دامنه 1-4، به ترتيب 3/10، 2/38 و 2/89 و ميانگين موانع فرهنگي در بين آنها دردامنه 1-4، 2/63، 2/77 و 2/249 بوده است. به عبارتي با وجود نگرش متوسط نسبت به اجراي عدالت ترميمي، موانع اجتماعي و فرهنگي اجراي آن در بين پاسخگويان تاحدي بيشتر از حد متوسط مي‌باشد. همچنين براساس يافته‌هاي تحليلي، قضات جوان‌تر دادسرا و ضابطان آگاه به آيين دادرسي كيفري، نگرش مثبت‌تري به اجراي عدالت ترميمي دارند. نتيجه‌گيري: هرچه موانع اجتماعي و فرهنگي ضابطان بيشتر شود، نگرش آنان به اجراي عدالت ترميمي منفي‌تر مي‌شود. از نظر قضات دادگاه با افزايش موانع اجتماعي، اجراي عدالت ترميمي كاهش مي‌يابد و در نهايت كمبود آموزش‌هاي لازم به قضات دادسرا نگرش آنان به اجراي عدالت ترميمي را منفي‌تر مي‌كند.