بهينه‌سازي ‌‌طرح ‌‌اختلاط ‌‌بتن ‌‌متخلخل ‌‌به‌منظور ‌‌كاهش ‌‌رواناب ‌‌معابر ‌‌شهري

در ‌‌چند ‌‌دهه ‌‌اخير، ‌‌استفاده ‌‌از ‌‌بتن ‌‌متخلخل ‌‌براي ‌‌پوشش ‌‌كف ‌‌پياده‌روها ‌‌و ‌‌روسازي ‌‌جاده‌ها ‌‌به‌عنوان ‌‌رابطي ‌‌براي ‌‌جمع‌آوري ‌‌رواناب ‌‌شهري ‌‌فزوني ‌‌يافته ‌‌است. ‌‌اين ‌‌سيستم ‌‌از ‌‌نظر ‌‌اقتصادي ‌‌نسبت ‌‌به ‌‌ديگر ‌‌روش‌هاي ‌‌كاهش ‌‌آلودگي ‌‌رواناب ‌‌بسيار ‌‌مقرون ‌‌به ‌‌صرفه‌تر است. ‌‌‌‌براي ‌‌طراحي ‌‌سيستم ‌‌كنترل ‌‌رواناب ‌‌و ‌‌كاهش ‌‌آلودگي ‌‌آن، ‌‌نياز ‌‌به ‌‌تعيين ‌‌خصوصيات ‌‌هيدروليكي ‌‌و ‌‌ديناميك ‌‌بتن ‌‌متخلخل ‌‌(با ‌‌و ‌‌بدون ‌‌مواد ‌‌افزودني) ‌است. ‌‌در ‌‌اين ‌‌پژوهش، ‌‌تأثير ‌‌فاكتورهاي ‌‌تيپ ‌‌سيمان ‌‌(2 ‌‌و ‌‌5)، ‌‌نسبت ‌‌آب ‌‌به ‌‌سيمان ‌‌(35.0، ‌‌45.0 ‌‌و ‌‌55.0)، ‌‌مقدار ‌‌ريزدانه ‌‌(صفر، ‌‌10 ‌‌و ‌‌20 ‌‌درصد)، ‌‌نوع ‌‌افزودني ‌‌(پوكه ‌‌معدني، ‌‌پوكه ‌‌صنعتي، ‌‌پرليت ‌‌و ‌‌زئوليت) ‌‌و ‌‌ميزان ‌‌افزودني ‌‌افزوده ‌‌شده ‌‌(5، ‌‌10، ‌‌15 ‌‌و ‌‌20 ‌‌درصد) ‌‌بر ‌‌خصوصيات ‌‌فيزيكي ‌‌بتن ‌‌متخلخل ‌‌(تخلخل، ‌‌هدايت ‌‌هيدروليكي ‌‌و ‌‌مقاومت ‌‌فشاري)، ‌‌هر ‌‌كدام ‌‌با ‌‌سه ‌‌تكرار، ‌‌با ‌‌استفاده ‌‌از ‌‌طراحي ‌‌اثرزدا ‌‌بررسي ‌‌شده ‌‌است. ‌‌از ‌‌نرم‌افزار ‌‌Qualitek4 ‌‌نيز ‌‌براي ‌‌بحث ‌‌نتايج ‌‌استفاده ‌‌شده ‌‌است. ‌‌نتايج ‌‌نشان ‌‌مي‌دهد ‌‌كه ‌‌براي ‌‌به‌دست ‌‌آوردن ‌‌بيشترين ‌‌ميزان ‌‌تخلخل ‌‌در ‌‌طرح ‌‌اختلاط ‌‌بتن ‌‌متخلخل، ‌‌بايد ‌‌نسبت ‌‌آب ‌‌به ‌‌سيمان ‌‌0.35، ‌‌صفر ‌‌درصد ‌‌ريزدانه، ‌‌سيمان ‌‌تيپ ‌‌2 ‌‌و ‌‌15 ‌‌درصد پوكه ‌‌صنعتي ‌‌درنظر ‌‌گرفته ‌‌شود. ‌‌همچنين، ‌‌نسبت ‌‌آب ‌‌به ‌‌سيمان ‌‌0.55، ‌‌صفر ‌‌درصد ‌‌ريزدانه، ‌‌سيمان ‌‌تيپ ‌‌2 ‌‌و ‌‌15 درصد ‌‌پوكه ‌‌صنعتي ‌‌بيشترين ‌‌ميزان ‌‌آبگذري ‌‌در ‌‌بتن ‌‌متخلخل ‌‌را ‌‌به‌دست ‌‌مي‌دهد. ‌‌در‌‌ نهايت، ‌‌نسبت ‌‌آب ‌‌به ‌‌سيمان ‌‌0.55، ‌‌20 ‌‌درصد ريزدانه، ‌‌سيمان ‌‌تيپ ‌‌2، ‌‌و ‌‌5 ‌‌درصد زئوليت ‌‌براي ‌‌حصول ‌‌حداكثر ‌‌مقاومت ‌‌فشاري ‌‌مورد ‌‌نياز ‌‌است. ‌‌نتيجه ‌‌كلي ‌‌اين ‌‌است ‌‌كه ‌‌در ‌‌اين ‌‌پژوهش، ‌‌بدون ‌‌طراحي ‌‌اثرزدا، ‌‌امكان ‌‌نتيجه‌گيري ‌‌منطقي ‌‌و ‌‌با ‌‌كمترين ‌‌هزينه ‌‌وجود ‌‌نداشت. ‌‌