مفهوم فرهنگي اجتماعي كودكي از ديدگاه قرآن

بازخواني پديده‌هاي سنتي از سوي مدرنيته منجر به شكل‌گيري سويه‌هاي تازه‌اي از پديده‌ها گرديده است. پديده كودكي نيز به‌عنوان يكي از دوره‌هاي مهم زندگي انسان در معرض اين بازخواني قرار گرفت. در قرائت مدرن از مفهوم كودكي، اين پديده مبتني بر بنيان‌هاي نظري مدرنيته از چهار بعد مورد توجه قرار گرفت: «ماهيت طبيعي يا اجتماعي كودكي»، «هويت دوران كودكي در نسبت آن با بزرگ‌سالي»، «كودكي در ربط ميان عامليت و ساختار» و «بعد ارزشي كودكي: معصوميت يا شرارت». اين بازخواني منجر به بازنگري در مواجهه با مفهوم كودكي در عرصه عمل گرديده است. قدرت‌يافتن مفهوم مدرن كودكي و عملِ مبتني بر اين بازخواني در جوامع مختلف و از جمله جامعه ايران نيز مشاهده مي‌شود. در چنين وضعيتي، غيبت پديده كودكي مبتني بر بنيان‌هاي نظري اسلام به‌عنوان فرهنگ آرماني جامعه ايراني، بازخواني اين مفهوم بر اساس آموزه‌هاي اسلام را ضروري ساخته است. پژوهش پيش رو بر اساس روش «معناشناسي ايزوتسو» و مبتني بر پرسش«كودكي از نظر فرهنگي و اجتماعي در آموزه‌هاي قرآن به چه معنا است؟» با بررسي آيات مرتبط با مفهوم كودكي، همراه با تحليل روايات و نقل ديدگاه‌هاي مفسران در پي يافتن پاسخ اين پرسش است.