تدوين الگوي معنا در زندگي و مقايسه اثربخشي آموزش مبتني بر الگو با مفاهيم معناداري فرانكل بر نااميدي و افكار خودكشي دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه

زمينه: مطالعات متعددي به اثربخشي آموزش معنادرماني فرانكل بر نااميدي و افكار خودكشي پرداخته اند. اما پيرامون تدوين الگوي معنا در زندگي و مقايسه اثربخشي آموزش مبتني بر الگو با مفاهيم معناداري فرانكل بر نااميدي و افكار خودكشي دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شكاف تحقيقاتي وجود دارد. هدف: تدوين الگوي معنا در زندگي و مقايسه اثربخشي آموزش مبتني بر الگو با مفاهيم معناداري فرانكل بر نااميدي و افكار خودكشي دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه بود. روش: پژوهش حاضر از نوع همبستگي و نيمه آزمايشي بود. جامعه آماري 356 نفر از دانش آموزان پايه دوازدهم دوره دوم متوسطه دخترانه شهر ايلام در سال 1397 بود. 30 نفر به روش به شيوه خوشه اي چند مرحله اي به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دوگروه آزمايش و كنترل (15 نفر) جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش عبارتند از: پرسشنامه هاي معناي زندگي استگر، فريزر، اويشي و كالر (2006)، خودكارآمدي عمومي شرر (1982)، سبك هاي هويت برزونسكي (1989)، مقياس ارزش هاي اجتماعي (محقق ساخته، 1397)، مقياس افكار خودكشي بك (1961)، مقياس نااميدي بك (1986) و جلسات آموزشي بر مبناي الگوي تدوين شده و مفاهيم معناداري نظريه فرانكل (محقق ساخته، 1397). تحليل داده ها با روش معادلات ساختاري و تحليل كواريانس و آزمون تي انجام شد. يافته ها: هردو شيوه آموزش در كاهش نااميدي و افكار خودكشي نوجوانان تأثير معناداري داشتند ( P 0/001). بين دو روش از نظر ميزان اثرگذاري بركاهش نااميدي و افكار خودكشي تفاوت معناداري وجود نداشت. نتيجه گيري: دانش آموزاني كه در جلسات آموزشي شركت داشتند و از الگوي تلفيقي تدوين شده بهره مند شدند ميزان افكار خودكشي و نااميدي در آنان كاهش داشت.