اثربخشي به خود دستوري باز پردازش (اسموكر) بر احساس تنهايي، نگراني و استرس ادراك شده بيماران استرس پس از سانحه ناشي از زلزله كرمانشاه

زمينه: مطالعات متعددي پيرامون اثربخشي به خود دستوري بازپرداش و علل احساس تنهايي، نگراني و استرس اداراك شده انجام شده است. اما پژوهشي كه به بررسي اثربخشي به خود دستوري باز پردازش (اسموكر) بر احساس تنهايي، نگراني و استرس ادراك شده بيماران استرس پس از سانحه ناشي از زلزله كرمانشاه پرداخته باشد، مغفول مانده است. هدف: بررسي اثربخشي به خود دستوري باز پردازش (اسموكر) بر احساس تنهايي، نگراني و استرس ادراك شده بيماران استرس پس از سانحه ناشي از زلزله كرمانشاه بود. روش: پژوهش از نوع، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون، با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زلزله زدگان ساكن در كانكس زلزله كرمانشاه در سال 1398 بود، 30 نفر به روش نمونه گيري تصادفي به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (15 نفري) جايگزين شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس شهروندي اختلال استرس پس از سانحه مي سي سي پي كيان و همكاران (1988)، پرسشنامه نگراني پن استت (PSWQ) زينبارگ و بارلو (1990)، پرسشنامه احساس تنهايي (راسل و پيلوا و كورتونا، 1980)، پرسشنامه استرس ادراك شده كوهن و همكاران (1983) و پكيج آموزشي به خود دستوري باز پردازش (اسموكر، 1995) بود. تحليل داده ها با روش تحليل كواريانس چند متغيره و تك متغيره انجام شد. يافته ها: به خود دستوري باز پردازش (اسموكر) بر احساس تنهايي، نگراني و استرس ادراك شده بيماران استرس پس از سانحه ناشي از زلزله تأثير معنادار داشت (0/05 P). نتيجه گيري: بيماراني كه در جلسات به خود دستوري بازپردازش شركت كردند احساس تنهايي، نگراني و استرس ادراك شده كمتري داشتند.