اثربخشي درمان فعال‌سازي رفتاري گروهي بر افسردگي و بحران هويت بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

زمينه: نظر به مزمن و طولاني بودن بيماري مولتيپل اسكلروزيس و اهميت شاخص افسردگي و بحران هويت در اين بيماران، لزوم توجه به كاربرد درمان فعال‌سازي رفتاري گروهي در اين بيماران مغفول مانده است. هدف: مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان فعال‌سازي رفتاري گروهي بر افسردگي و بحران هويت بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس انجام شد. روش: پژوهش حاضر شبه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل تمامي بيماران زن مبتلا به ام‌اس عضو انجمن ام‌اس شهر كرج در بازه زماني ارديبهشت تا دي‌ماه سال 1398 بودند كه به شيوه نمونه‌گيري هدفمند تعداد 30 بيمار ام‌اس بر اساس ملاك‌هاي ورود و خروج انتخاب و به شيوه تصادفي در دو گروه (15 نفر در گروه آزمايش و 15 نفر در گروه گواه) جايگزين شدند. ابزار گردآوري داده ها شامل پرسش‌نامه‌هاي افسردگي بك و همكاران ويرايش دوم (1996) و پرسشنامه بحران هويت رجايي و همكاران (1387) بود. گروه آزمايش تحت درمان فعال‌سازي رفتاري گروهي در 8 جلسه 60 دقيقه اي قرار گرفتند، اما گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكردند. جهت تحليل آماري داده‌ها از ميانگين، انحراف معيار و آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره با نرم‌افزار SPSS نسخه 24 در سطح معني‌داري 0/05 = α استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه در پس‌آزمون پس از تعديل نمرات پس‌آزمون بر روي نمرات پيش‌آزمون ميانگين نمرات افسردگي و بحران هويت گروه آزمايش نسبت به گروه گواه به‌طور معني‌داري كاهش پيدا كرد (0/001 p). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج پژوهش، از درمان فعال‌سازي رفتاري گروهي به‌عنوان درمان مكمل در كنار ساير روش‌هاي درماني براي بهبود وضعيت روانشناختي بيماران مولتيپل اسكلروزيس استفاده شود.