تاثير شش هفته تمرينات تحريك وستيبولار بر عملكرد تعادلي و حركتي نابينايان

مقدمه و اهداف امروزه آموزش كمتر، به همراه فقدان نشانه‌هاي بينايي، باعث حركات كمتر افراد داراي اختلال بينايي مي شود. اين عدم فعاليت باعث تأخير در رشد حركتي شده و حركت به عنوان مهمترين فاكتور ادامه حيات هر فرد، عامل مهمي براي ارتقاي سلامتي كودكان معلول مي باشد؛ بنابراين هدف از تحقيق حاضر، تاثير تمرينات تحريك وستيبولار بر عملكرد تعادلي و حركتي نابينايان بود. مواد و روش ها در پژوهش نيمه‌تجربي حاضر تعداد 30 دختر و پسر از بين نابينايان داوطلب به صورت در دسترس و هدفمند و به طور تصادفي به دو گروه تجربي و كنترل تقسيم شدند. پس از انتخاب دانش آموزان و كسب رضايت آنها مبني بر شركت در برنامه تمريني، ابتدا تعادل پويا به كمك آزمون (تي يو جي) و عملكرد حركتي با آزمون Tinetti به عنوان پيش مداخله اندازه‌ گيري شد. گروه تجربي طي 6 هفته(هر هفته 3 جلسه به مدت 30 دقيقه) در تمرينات حضور يافتند. در پايان نيز آزمون مرحله پيش مداخله به عنوان پس مداخله تكرار گرديد. داده‌ها با استفاده از تحليل آماري تي مستقل و وابسته در سطح معناداري 0/05 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها يافته هاي تحقيق حاضر نشان داد كه پس از شش هفته تمرين تحريك وستيبولار بهبود معناداري در نمرات تعادل پويا و عملكرد حركتي گروه تجربي نسبت به پيش از دوره تمرينات تحريك وستيبولار يافت شد، در حالي كه در گروه كنترل تغيير معناداري مشاهده نشد. نتيجه گيري به نظر مي‌رسد با توجه به نتايج تحقيق حاضر، تمرينات تحريك وستيبولار بر تعادل پويا و عملكرد حركتي آزمودني ها تأثيرگذار است. با در نظر گرفتن اهميت تحرك و تعادل، خصوصاً در كودكان با معلوليت بينايي، توصيه مي شود از تمرينات تحريك وستيبولار به عنوان شيوه مؤثر براي تحرك فيزيكي بيشتر اين افراد استفاده شود.