اثربخشي برنامه توانبخشي حرفه اي بر اميد به زندگي افراد با آسيب نخاعي

مقدمه و اهداف يكي از مسائلي كه مشاوران توانبخشي در ارتباط با افرادي كه دچار ناتواني جسمي و آسيب نخاعي مي باشند، مطرح مي كنند، مشكلات رواني مانند نااميدي و به دنبال آن چالش هاي متعددي همچون عدم اشتغال است. توانبخشي شغلي، يكي از ابعاد حياتي توانبخشي است كه با افزايش كارايي و بازگرداندن هرچه بيشتر توانايي و به حداقل رساندن محدوديت ها به فرد كمك مي كند تا ضمن برطرف ساختن نياز شغلي خود، جنبه هايي از ابعاد رواني مانند اميد به زندگي را در خود تقويت كند. هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي توانبخشي حرفه اي بر اميد به زندگي در افراد با آسيب نخاعي بود. مواد و روش ها طرح پژوهش حاضر، مطالعه ي مورد منفرد از نوع  ABبود. بدين منظور، با استفاده از نمونه گيري هدفمند، 5 نفر از افراد با آسيب نخاعي انتخاب شدند و طي هشت جلسه مداخله انفرادي، آموزش برنامه توانبخشي شغلي مبتني بر نظريه شناختياجتماعي را دريافت كردند. ابزار جمع آوري داده ها، سؤالات مربوط به زيرمقياس اميد از پرسشنامه ي سرمايه هاي روانشناختي لوتانز بود. نتايج با استفاده از تحليل ديداري، شاخص پايايي تغيير (RCI) و درصد بهبودي (MPI)، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها داده ها نشان داد كه تحليل ديداري نمودار ها در مرحله مداخله، شيب صعودي دارد و شاخص پايايي تغيير بزرگتر از 1/96 و درصد بهبودي بالاتر از 50 درصد مي باشد؛ بنابراين، برنامه توانبخشي حرفه اي بر اميد به زندگي افراد با آسيب نخاعي هم از نظر آماري و هم از نظر باليني معنادار است. نتيجه گيري از نتايج حاصل از پژوهش حاضر، مي توان چنين نتيجه گرفت كه افراد با ضايعه نخاعي به دليل ضعف ها و ناكارآمدي هايي كه در بدن خود احساس مي كنند و نيز فقدان آموزش هاي مناسب در جهت ايجاد و نگهداشت اشتغال دچار بي هدفي و نااميدي مي شوند؛ بنابراين، با استفاده از برنامه توانبخشي حرفه‌اي، مي توان اميد به زندگي را افراد با آسيب نخاعي را افزايش داد.