رابطه بين انگيزه پيشرفت و خودناتوان‌سازي تحصيلي با نقش ميانجي‌ فرسودگي تحصيلي در دانشجويان

مقدمه و اهداف امروزه انگيزش پيشرفت يكي از مهمترين منابع قدرتمند تكانه اي است كه رفتار يادگيرندگان را در آموزشگاه تحت تأثير قرار مي دهد و قدرت و پايداري رفتار را تعيين مي‌كند. انگيزش به يادگيرنده در دستيابي به هدف و كسب توانايي براي انجام فعاليت هاي ضروري در شرايط خاص نيرو مي‌دهد. تحقيق حاضر در پي مطالعه رابطه بين انگيزه پيشرفت و خودناتوان‌سازي تحصيلي با ميانجي‌ فرسودگي تحصيلي در دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد نقده در سال تحصيلي 13971396 است. مواد و روش ها در پژوهش توصيفي حاضر، جامعه آماري كليه دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد نقده بودند (1250 نفر). حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 290 نفر به دست آمد. براي انتخاب نمونه از روش تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي و به منظور جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي خودناتوان سازي (جونز و رودوالت، 1982)، انگيزش پيشرفت تحصيلي (هرمنس، 1970) و فرسودگي تحصيلي (برسو و همكاران، 2007) استفاده شد. پايايي پرسشنامه‌ها با آلفاي كرونباخ 0/835 تاييد شد. يافته ها يافته ها نشان داد كه بين انگيزه پيشرفت با خودناتوان سازي تحصيلي، ارتباط معنا‌داري وجود ندارد. بين فرسودگي تحصيلي با خودناتوان سازي تحصيلي، رابطه مثبت و معنا‌دار وجود دارد. بين فرسودگي تحصيلي با انگيزه پيشرفت، رابطه منفي و معنا‌دار وجود دارد. بين انگيزه پيشرفت و خودناتوان سازي تحصيلي با توجه به اثر ميانجي گرانه فرسودگي تحصيلي رابطه وجود ندارد. نتيجه گيري به نظر مي‌رسد با توجه به نتايج حاصل، مسئولين آموزشي بايد با ايجاد راهكارهاي لازم موجبات شناخت هرچه بيشتر توانايي هاي هر فرد توسط خود فرد شده و از اين طريق ميزان انگيزش آنها را بالا ببرند و با كم نمودن فرسودگي تحصيلي در دانشجويان آنها را از خودناتوان سازي در عرصه علمي و درسي و حتي پژوهشي دور نمايند و باعث تربيت نسلي فعال و پويا براي فرداي كشور شوند.