مروري بر اثربخشي پروتكل‌هاي پيشگيري از آسيب همسترينگ در فوتبال

مقدمه و اهداف آسيب همسترينگ رايج‌ترين آسيب عضلاني در رشته فوتبال است. آسيب‌هاي همسترينگ، مدت زمان ازدست رفته قابل توجهي دارند. با اينكه پروتكل‌هاي متنوعي براي پيشگيري از آسيب همسترينگ معرفي شده است، اما نرخ بروز آسيب در طول ساليان گذشته تغيير نكرده است؛ لذا هدف از تحقيق حاضر، مطالعه مروري در مورد اثربخشي پروتكل‌هاي پيشگيري از آسيب همسترينگ در كدهاي فوتبال مي‌باشد. مواد و روش ها در تحقيق حاضر مطالعات از سال هاي 2005 تا 2018 مورد بررسي قرار گرفتند. كليدواژه‌هاي مورد نظر در پايگاه‌هاي تخصصي Science Direct، PubMed،EBSCO  و Sport Discus جستجو شد. تعداد 200 مقاله مورد بررسي قرار گرفت كه در نهايت 8 مقاله مورد قبول واقع شد. نتايج از تعداد هشت مقاله، پنج مقاله فقط از تمرينات نورديك، دو مقاله از تمرينات +11 و يك مطالعه نيز از تمرينات انعطاف‌پذيري استفاده كرده بودند. در اين بين، تمرينات انعطاف پذيري بر روي نرخ آسيب تأثير معنا‌داري نداشتند، اما بر روي شدت آسيب مؤثر بودند. موثرترين تمرينات، تمرينات نورديك بود. بحث با اينكه تمرينات نورديك بر روي نرخ آسيب بسيار مؤثر واقع شد، اما در واقعيت نتايج مطالعات شيوع شناسي كاهشي را در نرخ بروز آسيب در ساليان اخير، گزارش نكرده‌اند. علاوه بر نوع تمرين، چندين عامل ديگر بر اثرگذاري يك پروتكل پيشگيري از آسيب مؤثر مي‌باشد؛ از جمله آنها مي‌توان مقبوليت پروتكل در بين مربيان و به كارگيري آن توسط مربي را مهم‌ترين عوامل دانست. نكته ديگر اينكه ديدگاه رايج در طراحي تمرينات پيشگيري از آسيب همسترينگ، ديدگاه كاهنده مي‌باشد و طراحي تمرين با اين ديدگاه مي‌تواند در اثرگذاري تمرينات مؤثر باشد. نتيجه‌ گيري تمرينات پيشگيري بايد براي هر رشته ورزشي به‌طور خاص و به‌صورت عملكردي طراحي شود تا مورد مقبوليت مربي قرار گيرد و همچنين رويكرد طراحي تمرين نيز بايد به‌صورت سيستماتيك باشد و بدن را در قالب يك سيستم ببيند تا نتايج مثبت‌تر و مناسب‌تري عايد شود.