روايت در بازيهاي ديجيتال، نقش‌آفريني و تاثير آنها بر پويانمايي هاي بلند سينمايي

اين پژوهش، به تحليل روايت در بازي‌هاي ديجيتال، نقش‌آفريني و تأثير آن‌ها بر پويانمايي‌هاي بلند سينمايي مي‌پردازد. بازي‌هاي ديجيتال اوليه ازلحاظ عناصر ساختاري وام‌دار سينما بودند، اما در دو دهۀ اخير، شكل روايي بازي‌هاي ژانر نقش‌آفريني كه مبتني بر داستان است، به‌سرعت بر سينماي ديجيتال تأثير گذاشته است. سينماگرانِ پيش‌رو نظير جيمز كامرون، نولان و ... با تأسي از ساختار روايي اين بازي‌ها آثار پيچيده‌اي خلق نموده‌اند كه صنعت سينما را به مسيري جديد كشانده است. فيلم‌هايي نظير بدو لولا بدو (1998)، تلقين (2010)، سه‌گانه ماتريكس (1999-2003)، كد منبع (2011) و آواتار (2009) جزء اين دسته هستند كه شامل شكل جديدي از روايت بوده و ازنظر ساختار روايي كاملاً مشابه دنياي بازي ديجيتال هستند. اين مقاله، توصيفي و تحليلي است. علاوه بر توصيف خصوصيات روايي، نمونه‌هاي سينمايي و پويانمايي متأثر از بازي‌ها، با تكيه‌ بر نظرات صاحب‌نظراني مانند جاسمين كالي، ديويد بودرول و كريستين تامسون، به تحليل روايت و عناصر روايي آن‌ها مي‌پردازد و آن‌ها را با بازي‌هايشان تطبيق مي‌دهد. يافته‌هاي پژوهش تأييد مي‌كنند كه پويانمايي‌هاي متأثر از بازي‌هاي نقش‌آفريني ازلحاظ عوامل تأثيرگذار بر روايت ازجمله زاويه دوربين، ديدگاه شخصيت‌ها، شخصيت‌پردازي، خط روايت، به چالش كشيدن زمان و ساختار پيچيده و تودرتوي روايت، شباهت‌هاي زيادي با بازي‌ها دارند.