تأثير فضاي مجازي بر شعر امروز؛ پديدار شناسي تجربۀ زيستۀ شاعران

رسانه ‌هاي جديد و فناوري ‌هاي ارتباطي برآمده از اينترنت، ساحت‌ هاي مختلف زيست  فرهنگي، اجتماعي را تحت تأثير خود قرار داده است. در اين ميان شعر فارسي به عنوان يكي از مهمترين مظاهر فرهنگي در ايران، تا چه حد از اين فناوري ‌ها تأثير پذيرفته است؟ اين پژوهش در پي پاسخ به اين سؤال است و پاسخ خود را به منظور رسيدن به يك مدل نظري، با رويكردي پديدار شناختي از تجربۀ زيستۀ شاعران فارسي زبان جسته است. براي رسيدن به اين مدل، با استفاده از نمونه‌ گيري هدفمند و براساس مطالعۀ زندگينامه‌ اي، براي هشتاد و سه  شاعر پرسش ‌نامه‌ اي را برمبناي مصاحبۀ نيمه ساختار يافته ارسال شد. اين پاسخ‌ها سپس با استفاده از كدگذاري باز و نظري به مقوله‌ هاي مختلفي تقسيم شد كه مقولۀ مركزي تحقيق، وجود اضطراب فناورانه در نزد شاعران بود. براين اساس با استفاده از رويكرد نظام‌مند روش نظريۀ داده بنياد (گراندد تئوري) به مدلي رسيديم  كه وضعيت پيش روي شاعران در قبال تأثيرات فضاي مجازي را در سه راهبرد «ادغام»، «تلفيق» و «تداوم» مشخص مي‌كند. براساس اين مدل، پيشنهادهايي براي كاستن از اضطراب فناورانه در نزد شاعران و بهره‌مندي از محاسن فضاي مجازي ارائه شد.