بررسي تطبيقي پياده‌راه‌هاي تربيت و وليعصر شهر تبريز از منظر مؤلفه‌هاي پياده‌مداري

پياده روي به عنوان اصلي ترين الگوي جابه جايي مردم در داخل كانون هاي زيستي به دليل كم هزينه بودن يا در دسترس بودن آسان براي كليه اقشار جامعه به شمار مي رفت كه به دنبال انقلاب صنعتي و سلطه‌ي اتومبيل در شهرها موضوع عابر پياده به فراموشي سپرده شد. كلان‌شهر تبريز نيز از اين قاعده مستثني نبوده و غلبه ي فضاهاي سواره بر مسيرهاي پياده، عرصه را بر حضور شهروندان در فضاهاي شهري تنگ نموده است كه در اين راستا، ناديده گرفته شدن نيازهاي عابران پياده از معضلات پيش رو مي باشد. هدف مقاله ي حاضر، بررسي تطبيقي پياده راه هاي تربيت و وليعصر شهر تبريز از منظر مؤلفه هاي پياده مداري است. روش تحقيق مقاله ي حاضر، توصيفيتحليلي، نوع پژوهش كاربردي و شيوه‌ي جمع آوري داده ها و اطلاعات اسنادي و پيمايشي است. براي تعيين حجم نمونه در پياده راه هاي تربيت و وليعصر تبريز كه در سال 1394 به‌عمل آمده از روش كوكران و جهت نمونه گيري از روش تصادفي ساده بهره گرفته شده است. در تحقيق حاضر، جهت تعيين روايي تحقيق از روش تأييد خبرگان و صاحبنظران و براي پايايي تحقيق از آزمون KMO كه ميزان آن در هر دو پياده راه بالاتر از 50/0 است، استفاده شده است. در نهايت براي پردازش و تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل عاملي استفاده شده است. يافته هاي پژوهش حاضر، نشان مي دهد 5 عامل «دسترسي به خدمات»، «وضعيت امنيت»، «امكانات و تسهيلات پياده رو»، «مطلوبيت محيطي» و «جذابيت و زيبايي پياده رو» بالاترين سهم را در تعريف پياده مداري در پياده راه هاي مذكور دارا مي باشند. نتايج حاصل از پژوهش، نشانگر اين است كه عامل دسترسي به خدمات با 14/25 درصد و وضعيت امنيت با 48/20 درصد در پياده راه تربيت و عامل امكانات و تسهيلات پياده رو با 26/25 درصد و مطلوبيت محيطي با 40/21 درصد در پياده راه وليعصر از نظر ساكنان و استفاده كنندگان از وضعيت مطلوبي برخوردار است.