مدل يابي معادلات ساختاري رابطه خودكارآمدي و تعهد تحصيلي با نقش ميانجي انگيزه پيشرفت در دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي

مقدمه: تعهد تحصيلي يك عامل مهم در پيش بيني ادامه تحصيل دانشجويان و پيشرفت تحصيلي آن ها مي باشد كه بر اساس مدل خودتنظيمي قابل تبيين مي باشد. بر اين اساس مطالعه حاضر با هدف تعيين رابطه خودكارآمدي و تعهد تحصيلي با نقش ميانجي انگيزه پيشرفت در دانشجويان انجام شد. روش كار: روش ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ و از ﻧﻮع ﻣﺪليﺎﺑﯽ ﻣﻌﺎدﻻت ﺳﺎﺧﺘﺎري بود كه در سال تحصيلي 99-1389 انجام شد. 300 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي رفسنجان به روش نمونه گيري سهميه اي انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقياس خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان، مقياس تعهد تحصيلي و پرسشنامه انگيزه پيشرفت گردآوري شدند. تجزيه و تحليل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 19و SmartPLS صورت گرفت و براي بررسي نقش ميانجي انگيزه پيشرفت در رابطه بين خودكارآمدي و تعهد تحصيلي از مدليابي معادلات ساختاري استفاده شد.يافته ها: ميانگين و انحراف معيار متغير هاي تعهد تحصيلي 25.05 ±129.58، خودكارآمدي 26.81 ±118.29 و انگيزه پيشرفت 14.75 ±84.73 به شرح ذكر شده محاسبه شد. ضريب همبستگي پيرسون نشان داد كه تعهد تحصيلي با خودكارآمدي (0.0001=P، 0.469=r) و انگيزه پيشرفت (0.0001=P، 0.574=r) همبستگي مثبت و معني دار داشت. همچنين خودكارآمدي با ضريب مسير 0.247 با نقش ميانجي انگيزه پيشرفت بر تعهد تحصيلي (0.0001=P، 7.727=t) موثر بوده است.نتيجه گيري: يافته ها نشان مي دهد كه خودكارآمدي به طور مستقيم و با نقش ميانجي انگيزه پيشرفت بر ميزان تعهد تحصيلي دانشجويان موثر بوده است. پيشنهاد مي شود كه مراكز آموزش پزشكي جهت افزايش تعهد تحصيلي در دانشجويان به ارتقاء خودكارآمدي و انگيزه پيشرفت در دانشجويان توجه داشته باشند.