ارزيابي توزيع مكاني دماي سطح زمين شهرستان بهبهان در سال‌هاي 1378 تا 1392 با كاربرد سنجش از دور حرارتي

در عصر حاضر، گرم‏ترشدن محيط زيست شهري يكي از آثار ناآگاهانه توسعه شهري ناپايدار است كه با كاهش پوشش گياهي در ارتباط است. بنابراين، آگاهي از درجه حرارت سطح زمين براي اجراي مطالعات علوم زمين، از قبيل تغييرات محيط زيست جهاني و مخصوصاً آب و هواي شهري، ضروري است. بدين منظور، توزيع مكاني و تغييرات دماي سطح با توجه به نقشه‏هاي كاربري اراضي و شاخص پوشش گياهي در شهرستان بهبهان تجزيه و تحليل شده است. بدين منظور، از تصاوير ماهواره لندست سنجنده‏هاي ETM+ و OLI استفاده شد. پس از تصحيحات هندسي و اتمسفري، تصاوير با استفاده از الگوريتم حداكثر احتمال طبقه‏بندي شد. همچنين، تغييرات دما با مدل LCM ارزيابي شد. نتايج نشان داد طبقه يك دمايي (دماي كمتر از 13 درجه سانتي‏گراد)، كه خنك‏ترين پهنه‏هاست، در دو بخش كوهستانيِ شمالي و جنوبي بيشترين گسترش را دارد. در هسته شهرنشيني، طبقه يك دمايي در سال 1378 به‏صورت لكه‏هايي پراكنده منطبق بر پارك‏هاي شهري گسترده شده است و در سال 1392، برخلاف انتظار، با توجه به كاهش چشم‏گير دما نسبت به سال‏هاي گذشته نواحي شهري در طبقه اول قرار گرفته است. روي‏هم‏گذاري نقشه هر كدام از طبقات دما به كل طبقات با نقشه‏هاي كاربري اراضي نشان داد مركز شهر، بخش‏‏هايي از اراضي لخت، و بخش‏هايي از اراضي كشاورزي در غرب منطقه در طبقه اول قرار گرفته‏اند. همچنين، بيشتر اراضي لخت و كشاورزي و بخش‏هاي اندكي از مراتع در طبقه دوم، بيشتر اراضي مرتعي در طبقه سوم، و بخش‏هاي كمي از اين اراضي در طبقه چهارم‏اند.