مقايسۀ اثربخشي آموزش راهبردهاي خودتنظيمي، برنامه‌ريزي عصبيكلامي (NLP) و راهبرد تلفيقي، بر انگيزش تحصيلي دانش‌آموزان دختر و پسر دورۀ متوسطه در استان همدان

اين پژوهش با هدف بررسي مقايسۀ اثربخشي آموزش راهبردهاي يادگيري‌خودتنظيمي، برنامه‌ريزي عصبي كلامي و راهبرد تلفيقي بر انگيزش تحصيلي دانش‌آموزان دختر و پسر دورۀ متوسطه انجام شده است. پژوهش حاضر، نيمه‌آزمايشي بود و از طرح گروه‌هاي كنترل نابرابر استفاده شد. جامعۀ آماري شامل همۀ دانش‌آموزان پسر و دختر دورۀ متوسطۀ استان همدان بود كه نمونه‌اي به حجم 161 نفر به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب و به تصادف در 6 گروه آزمايش و 2 گروه گواه جايگزين شدند. سپس گروه‌هاي آزمايش درزمينۀ راهبردهاي خودتنظيمي، برنامه‌ريزي عصبي كلامي و راهبردهاي تلفيقي طي ده جلسه آموزش را دريافت كردند، اما گروه گواه آموزشي دريافت نكرد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامۀ مقياس انگيزش پيشرفت هرمنس (HAMQ) بود. به‌منظور تحليل داده‌ها از روش تحليل كوواريانس و آزمون تعقيبي LSD استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين ميزان اثربخشي آموزش راهبردهاي خودتنظيمي، راهبردهاي برنامه‌ريزي عصبي كلامي و راهبردهاي تلفيقي بر انگيزش تحصيلي دانش‌آموزان تفاوت وجود دارد. همچنين نتايج نشان داد كه راهبردهاي تلفيقي (0.005 P)، خودتنظيمي (0.005 P) و برنامه‌ريزي عصبي‌كلامي (0.005 P) به ترتيب بيش‌ترين اثربخشي را بر انگيزش تحصيلي دانش‌آموزان داشتند. نتايج نشان داد كه اثربخشي راهبردهاي تلفيقي و خودتنظيمي بر انگيزش تحصيلي پسران بيش از دختران بود، اما تفاوت معناداري در تأثير راهبردهاي برنامه‌ريزي عصبي كلامي بر انگيزش تحصيلي دختران و پسران مشاهده نشد.