تجربه زيسته دختران از سرطان مادر

رشد روزافزون سرطان در چند دهه اخير و اثرات زيان‌بار آن بر تمام ابعاد زندگي بيمار سبب توجه گسترده متخصصان به اين بيماري شده است. تحقيقات نشان مي دهد بروز بيماري هاي تهديدكننده زندگي در يك عضو خانواده بالاخص ابتلاي والدين باعث بروز مشكلاتي در افراد خانواده به خصوص فرزندان خواهد شد. با توجه به اهميت مادر در زندگي فرزندان و به خصوص فرزندان دختر، هدف از پژوهش حاضر شناسايي تجارب زيسته فرزندان دختر داراي مادر مبتلا به سرطان بود. روش پژوهش حاضر كيفي از نوع پديدارشناختي بود. نمونه مورد مطالعه شامل 9 نفر از دختراني با ميانگين سني 37 سال بودند كه مادر مبتلا به سرطان داشتند و به روش نمونه‌گيري هدفمند و گلوله‌برفي انتخب شدند. از افراد مصاحبه نيمه ساختاريافته به عمل آمد، سپس كلمه به كلمه پياده‌سازي شده و به روش پديدارشناسي تفسيري اسميت و اوسبورن (2007) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. در اين مطالعه 5 مضمون اصلي شناسايي شد: 1) نحوه واكنش به بيماري مادر؛ مانند عدم آمادگي براي مقابله با بيماري و سرطان را شبيه مرگ دانستن؛ 2) كمبود حمايت اجتماعي؛ افراد به دلايلي همچون دوري از قضاوت هاي شخصي در خصوص سرطان و شخص مبتلا و يا اصرار شخص بيمار، خود را از حمايت‌هاي اجتماعي محروم كرده بودند؛ 3) تجربه هيجاناتي همچون غم، نااميدي و احساس گناه؛ 4) راهبردهاي مقابله‌اي همچون ارتباط با ساير افراد با وضعيت مشابه، كسب اطلاعات و آگاهي، انجام امور معنوي؛ 5) تحميل هزينه‌هاي رواني همچون ترس از دست دادن مادر، بروز مشكلات خواب، افسردگي و تغيير سريع نقش از دختر به مراقبت كننده. با توجه به يافته‌ها مي‌توان گفت زندگي دختران به شدت تحت تأثير سرطان مادرشان قرار گرفته است و لازم است براي خانواده‌هايي كه با سرطان روبرو مي‌شوند، يك سيستم حمايتي فراهم شود.