مروري بر پاتوفيزيولوژي سندرم روده تحريك پذير با تاكيد بر نقش عوامل مغزي

سندرم روده تحريك پذير (IBS) يك اختلال مزمن و شايع كنشي گوارشي است كه بار زيادي را بر فرد و جامعه وارد مي كند. با وجود پژوهش هاي فراوان همچنان در مورد علت شناسي، روش هاي تشخيصي و درماني آن توافق نظر وجود ندارد. در سال هاي اخير توجه زيادي به عوامل عصب شناختي دخيل در آن به منظور شناخت و مديريت بهتر اين اختلال شده است. هدف از پژوهش حاضر مروري روايتي بر پاتوفيزيولوژي IBS با تاكيد بر دستگاه عصبي مركزي به ويژه عوامل مغزي بود. بر اساس ادبيات پژوهش عوامل مختلفي در پاتوفيزويولوژي IBS نقش دارند و در سال هاي اخير فرضيه ناكارآمدي محور مغز روده به عنوان عاملي بسيار مهم در ايجاد نشانه هاي IBS در نظر گرفته شده است. محور مغزروده بستري عصبي ساختاري است كه در آن تعامل دوسويه بين مغز و روده از طريق مسيرهاي دو طرفه بين سيستم عصبي مركزي، سيستم اعصاب خودمختار و سيستم عصبي روده اي صورت مي گيرد. مرور پژوهش هاي انجام شده در مورد ساختار و كاركرد مغزي بيماران مبتلا به IBS نشان داد كه بخش هاي قشري و زير قشري مختلفي به ويژه نواحي مرتبط با درد، هيجان و شناخت در اين بيماران با افراد سالم تفاوت دارد. يافته هاي به دست آمده منجر به فهم دقيق تر از مكانيسم هاي زيربنايي سندرم روده تحريك پذير مي شود و مي توان از آنها در فرآيندهاي تشخيص و درمان بيماران چه در موارد باليني و چه در پژوهش استفاده كرد.