افزايش مقاومت گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) به شوري خاك، تحت اثر تنظيم-كننده‌هاي ساليسيليك اسيد و پنكونازول

شوري يكي از مهمترين فاكتورهاي محيطي است كه رشد و توليد گياهان را محدود مي كند و بخش قابل توجهي از زمينه اي كشاورزي را تحت تأثير قرار مي دهد. بنابراين، شناسائي روشهايي كه موجب تخفيف اثر تنش شوري در گياه شوند و تا حد ممكن از افت عملكرد گياه جلوگيري نمايند، مي تواند از روشهاي مقابله با اين معضل باشد. در اين تحقيق اثر ساليسيليك‌اسيد و پنكونازول به تنهايي و به صورت همزمان بر برخي ويژگي‌هاي فيزيولوژيكي و مولكولي گلرنگ تحت تنش شوري مورد بررسي قرار گرفت. تيمارهاي كلريدسديم (0، 100 و 200 ميلي‌مولار)، ساليسيليك‌اسيد (1mM) و پنكونازول (15mg/l) به مدت 21 روز بر گياهان اعمال شد. سپس برگ‌هاي گياهان جمع‌‌آوري شده و در يخچال در دماي 70 درجه سانتي‌گراد نگهداري شد. نتايج حاصل نشان داد كه محتواي پروتئين تحت تنش شوري شديدتر حدود دو برابر نسبت به گياهان شاهد كاهش يافت. با اينحال، محتواي پرولين حدود سه برابر و محتواي گلايسين‌بتائين، H2O2، MDA، تركيبات فنلي كل و فعاليت راديكال DPPH نيز تقريبا دو برابر نسبت به گياهان شاهد افزايش يافت. بعلاوه، تنش شوري باعث افزايش بيان ژن‌هاي SOS1 و NHX1 در گلرنگ شد. تيمارهاي ساليسيليك‌اسيد و پنكونازول نيز باعث افزايش محتواي پروتئين، گلايسين‌بتائين، H2O2، تركيبات فنلي كل، فعاليت راديكال DPPH و همچنين افزايش بيان ژن‌هاي SOS1 و NHX1 شدند. همچنين تيمار ساليسيليك‌اسيد باعث كاهش محتواي پرولين و تيمار پنكونازول باعث كاهش MDA در گياهان تحت تنش شد. در مجموع، نتايج نشان داد كه برهمكنش اين دو تنظيم‌كننده در گياه مي‌تواند اثرات آنتاگونيست و يا سينرژيست به دنبال داشته باشد. بنابراين، به نظر مي‌رسد كه اين دو تنظيم‌كننده رشد مي‌توانند باعث افزايش سازگاري و مقاومت گياه گلرنگ تحت شرايط تنش شوري شده كه با توجه به ارزان و قابل دسترس بودن آنها، جهت افزايش مقاومت گلرنگ به تنش مي‌توانند مورد توجه قرار گيرند.