تجلي از منظر ابن عربي و بازتاب آن در اشعار شاه قاسم انوار

تجلي، يكي از مهم ترين مباحث عرفان ابن عربي است. اهميت اين مؤلفۀ عرفاني در اين است كه از پايه‌هاي اساسي انديشه وحدت وجود محسوب مي شود و پرداخت هنري اين مفهوم در آثار عرفاي ايراني اسلامي متأثر از همين نگرش است. در اين جستار به شيوۀ توصيفي- تحليلي، ضمن تبيين نگرش ابن عربي نسبت به انواع تجلي و بازخواني گسترۀ نفوذ انديشۀ نظري ابن عربي در عرفان و تصوف، تلاش شده است به منظور كشف سرچشمۀ فكري- نظري اشعار شاه قاسم انوار، چگونگي بازتاب و تأثير الگو و مفهوم تجلي از منظر ابن عربي در اشعار شاه قاسم انوار واكاوي گردد. از نتايج اين پژوهش بر مي آيد كه يكي از كليدواژه‌هاي فهم آراي عرفاني شاه قاسم انوار، توجه به معنا و مفهوم تجلي و كشف سرچشمه ديدگاه او در باب تجلي است. بسامد فراوان و گوناگوني انواع تجلي در اشعار عرفاني شاه قاسم انوار ضمن تأييد تأثر او از ابن عربي گواه اين نكته است كه بن مايه معارف و تجارب عرفاني منعكس شده در اشعار شاه قاسم انوار، تلفيقي از آراي عرفاي متقدم از جمله انديشه ابن عربي است.