مقايسه اثرات ضد تشنجي تجويز كاربامازپين (CBZ) و تحريك الكتريكي يك‌ طرفه با فركانس پائين (LFS) در طي كيندلينگ ناحيه CA1 هيپوكامپ پشتي، در موش‌هاي صحرائي نر بالغ

زمينه و هدف  صرع، نوعي بيماري مزمن و چندعاملي همراه با تشنج‌هاي ناگهاني تكراري است. كاربامازپين، معمول‌ترين دارو براي درمان صرع مي‌باشد. امروزه، استفاده از LFS نيز، به عنوان درمان جايگزين، در بيماران مقاوم به دارو مورد توجه مي‌باشد؛ لذا در اين كار تحقيقاتي، به مقايسه اثر LFS و كاربامازپين، طي صرع‌زايي هيپوكامپ پشتي با روش كيندلينگ الكتريكي، بر شاخص‌هاي تشنجي در موش صحرايي نر بالغ پرداخته مي شود. مواد و روش‌ها در اين مطالعه، تعداد پنجاه سر موش صحرايي نر بالغ، به طور تصادفي، به پنج گروه تقسيم شدند: كيندل (KND)، KLFS، MCK، CBZ20K و CBZ40K. گروه كيندل، تحريك روزانه كيندلينگ را به روش سريع، در ناحيه CA1 هيپوكامپ پشتي دريافت مي‌كردند. در ساير گروه‌ها نيز تحريكات روزانه كيندلينگ، مشابه گروه كيندل اعمال مي‌شد. در گروه كيندل+LFS (KLFS )، بلافاصله پس از پايان تحريكات كيندلينگ، تحريكات LFS اجرا مي‌شد. در گروه متيل‌سلولز+كيندلينگ (MCK)، قبل از دريافت تحريكات كيندلينگ، مقدار 0.2 ميلي‌ليتر محلول 5/. درصد متيل‌سلولز به صورت درون صفاقي دريافت مي‌شد. گروه‌هاي دارو+كيندلينگ (CBZ20K و CBZ40K) قبل از دريافت تحريكات كيندلينگ، به ترتيب مقادير mg/kg 20 يا mg/kg 40 داروي كاربامازپين، به صورت درون صفاقي، دريافت مي‌كردند. يافته‌ها نتايج به دست آمده از اين مطالعه نشان مي‌دهند كه استفاده از LFS يا كاربامازپين، باعث كاهش معني‌دار ميانگين شدت تشنج، مدت‌زمان كل تشنج و مدت‌زمان امواج تخليه متعاقب در گروه‌هاي KLFS و CBZ40K نسبت به گروه KND مي‌شود (p 0.05). نكته حائز اهميت اين است كه مقدار مؤثر CBZ نسبت به LFS اثر كاهشي بيشتري بر شاخص‌هاي تشنجي دارد. نتيجه‌گيري با توجه به نتايج حاصل به‌دست آمده، به نظر مي‌رسد مقدار مؤثر CBZ نسبت به اعمال LFS به دنبال كيندلينگ هيپوكامپ، در كاهش شاخص‌هاي تشنجي، مؤثرتر است.