مقايسه تأثير شدت‌هاي متفاوت انقباض درون‌گرا و برون‌گرا بر الگوي فعاليت عضلات سينرژيك چهارسر ران

زمينه و هدف  تقويت انتخابي عضلات سينرژيك چهارسر ران، اهميت بسزايي در بهبود عملكرد اين عضله و به‌ويژه در پيشگيري از سندرم كشككي راني دارد. بنابراين هدف تحقيق حاضر، بررسي الگوي فعاليت عضلات پهن داخلي و پهن خارجي در پاسخ به شيوه انقباضي درون‌گرا با شدت زيربيشينه و انقباض برون‌گرا با شدت فوق‌بيشينه بود. مواد و روش‌ها 12 دانشجوي پسر 2±21سال، قد 12±173 سانتي متر و وزن 8±71 كيلوگرم، بصورت تصادفي در دانشگاه بجنورد انتخاب شدند. فعاليت عضلات چهار سر ران در حين انقباض با شدت هاي مختلف، با استفاده از دستگاه الكتروميوگرافي ثبت گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون آماري تحليل واريانس چند متغيره و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني داري0.05 pانجام گرديد. يافته‌ها ميزان فعاليت الكتروميوگرافي عضلات با افزايش بار كار در انقباض برون‌گرا، به طور معني‌داري نسبت به انقباض درون‌گرا افزايش مي‌يابد كه احتمالاً بيانگر اين موضوع مي‌تواند باشد كه تمرينات مقاومتي فزاينده با استفاده از انقباض فوق‌بيشينه برون‌گرا مؤثرتر از انقباض زيربيشينه درون‌گرا براي ايجاد پاسخ‌هاي عصبي عضلاني هستند. نتيجه‌گيري يك اثر متقابل معني‌دار بين نوع عضله و شدت انقباض براي فعاليت الكتروميوگرافي عضلات وجود دارد؛ به طوري كه در شدت زيربيشينه، ميزان فعاليت الكتروميوگرافي پهن داخلي نسبت به پهن خارجي به طور معني‌داري بيشتر بود ولي در شدت فوق بيشينه، چنين تفاوت معني‌داري مشاهده نشد كه مي‌تواند بيانگر امكان تقويت انتخابي عضله پهن داخلي در شدت زيربيشينه باشد كه براي پيشگيري از سندرم كشككي راني، از اهميت بسزايي برخوردار است.