بررسي رويكرد طراحي محيطي به جهت افزايش سطح امنيت و كاهش نزاع‌هاي خياباني (مطالعه موردي: منطقه حصارك پايين كرج)

امنيت از مهمترين توقعات براي زندگي مطلوب در شهرهاست؛ احساس امنيت اجتماعي از مؤلفههاي عمومي سرزندگي محسوب ميشود. فقدان احساس امنيت شهروندان در فضاهاي باز عمومي شهرها بالاخص فضاهاي عمومي، موجب كاهش سرزندگي در شهر ميشود. امروزه كمتر به ظرفيت بالقوه مناطق شهري در كاهش و يا جلوگيري از جرائم توجه مي‌شود. يكي از عوامل كه پويايي و جذابيت شهر را تضمين مي‌كند قابليت استفاده از فضاهاي عمومي در شهر است. به‌طور كلي فضاهاي عمومي شهري علاوه بر آنكه بيشترين ارتباط را با شهروندان و محيط زندگيشان دارند، نقش بسزايي نيز در ايجاد هويت بخشي و برقراري احساس آرامش در شهرها ايفا ميكنند. ما در اين پژوهش به الگويي جهت نگرش بهتر به مؤلفه‌هاي طراحي محيطي در افزايش امنيت و راهكارهاي رسيدن به اين امنيت از طريق طراحي مي‌رسيم؛ در حقيقت هدف نهايي پژوهش، افزايش امنيت فضاهاي شهري در حصارك پايين كرج، با تأكيد بر افزايش امنيت اجتماعي شهروندان مي‌باشد. روش اصلي اين تحقيق بر پايه رويكرد تعاملي و اخذ نظرات شهروندان استفاده كننده از فضاهاي شهري و در چهارچوب روش تحقيق توصيفي تحليلي بوده است، در تمام فرآيند تحقيق، ارزيابي بر اساس نتايج پرسشنامههاي توزيع شده در محدوده مطالعات ميداني صورت گرفته است. طي اين تحقيق سعي شده از شاخصها و ابزارهاي اندازهگيري احساس امنيت و آرامش در كالبد فضاهاي شهري استفاده شود؛ نتيجه پژوهش نشان مي‌دهد كه در طراحي بايد سعي كنيم محيطهايي تأثيرپذير طراحي كنيم، كه انتقال از حالت تفكيكي به حالت باهم بودن و احساس امنيت بيشتر را ميسر سازد؛ به بيان ديگر حالت خلوت فرآيندي متغيراست، بايد به افراد محيطهايي ارائه كنيم كه با تمايلات متغيير آنها به تماس داشتن يا نداشتن با ديگران سازگار باشند و احساس امنيت بيشتري داشته باشند.

No abstract